คนน้อคน คนหลายใจ ไม่ทันเท่าไร อ้ายก็มาลืมกัน
ทิ้งความหวัง วางไว้ตรงหน้า แต่อ้ายก็มา ตัดความสัมพันธ์
หลัง เที่ยวงานดอกฝ้าย อ้ายส่างมาลืมไล ปล่อยให้ใจสะท้าน
ต้นกุมพา อ้ายยังบอกให้เชื่อใจ แต่พอหลังงานดอกฝ้าย อ้ายก็มาปลี่ยนผัน
เป็นคนละคน บ่คือจั่งตอนคบกัน หรือว่าใจอ้ายนั่น มีคนเข้ามาพันพัว
แป่งแซ่ง โอ้ยแก้มอ้ายแป่งแซง หรืออ้ายมีใจแบ่ง จั่งมาแกล้งว่าฮัก
ย่านใจมาเสียหลัก สักลงคันแทน้ำ
คำ วาจาหวานจ้วย รวยหว่านเสน่หา เหลียวเบิ่งตาสั่นเด้อ้ายผู่เท่จั่งแม่นคือ บัดยามเว้า
เข้าใจ แล้ว น้อง เข้าใจ ว่าทำไม อ้ายถึงมาลืมกัน
หมากขามหวาน หักแบ่งเป็นข้อ ยังจำได้บ่ อ้ายเคยป้อนวันนั่น
เสื้อฝ้ายขาว ที่เคยซื้อให้กัน ถ่ายรูปคู่วันนั้น ฮักยังมั่นบ่คลาย
ใจน้อใจ ส่างมาดำ รักมาซ้ำ เพราะหลงคำ คนหลายใจ
มาให้ความหวัง แล้วก็ลาร้างไกล ไม่ทันเท่าไหร่ ก็ออกลายให้เห็น
เอาความรักมาเซ่น ให้กับผู้ชายหลายใจ
ยามได๋แนมเห็นดอกฝ้าย ยามได๋แนมเห็นดอกฝ้าย ในใจหละมันแค้นจ่อล่อ บ่อยากเห็น
ย่านใจมันคิดพ้อ คิดพ้อโอ้ย คิดพ้อคิดพ้อ คิดพ้อโอ้ย คิดพ้อคิดพ้อ แต่คราวนั่นมันผวา
ต่อมน้ำตา ย่านมันกลั้นบ่อยู่ เห็นคนมีคู่ แล้วแฮงย่าน อุกใจเด้ เออ