รองเท้าที่เก็บเอาไว้จนเก่า
ที่เธอเคยสวมแล้วเดินกลับทิ้งมันไป
คอยกั้นเศษดินที่ทิ่มแทง
ดูแลให้เท้าเธอยืนไว้
ประคองเธอไว้เมื่อเธอต้องการ
เหมือนหมอนใบเก่าที่แสนอบอุ่น
ที่เธอเคยหนุนและนอนกลับทิ้งมันไป
เคยเป็นที่รองซับน้ำตา
เวลาอ่อนล้าไม่มีใคร
คอยกอดเธอไว้ทุกคืนก่อนนอน
เมื่อหมดเวลาการใช้งาน
ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่
ไม่นานความสวยงาม
ที่มีจะผ่านพ้นไป
แม้คนที่เคยมีรักในใจ
เวลาก็พรากมันไป
ถึงคราวที่ฉันต้องไป
ต้องยอมเข้าใจเมื่อเธอบอกลา
คงเหมือนเพลงเพราะ
ที่เธอชอบฟัง
เคยเปิดเคยร้องทุกวัน
แทนความในใจ
ก็เพลงเก่าไปไม่ค่อยดัง
เธอยังเปิดซ้ำมันอยู่ไหม
ได้แต่เก็บมันไว้ในกล่องอย่างนั้น
เมื่อหมดเวลาการใช้งาน
ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่
ไม่นานความสวยงาม
ที่มีจะผ่านพ้นไป
แม้คนที่เคยมีรักในใจ
เวลาก็พรากมันไป
ถึงคราวที่ฉันต้องไป
ต้องยอมเข้าใจเมื่อเธอบอกลา
หมดเวลาการใช้งาน
ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่
ไม่นานความสวยงาม
ที่มีจะผ่านพ้นไป
แม้คนที่เคยมีรักในใจ
เวลาก็พรากมันไป
ถึงคราวที่ฉันต้องไป
ต้องยอมเข้าใจเมื่อเธอบอกลา
ถึงคราวที่ฉันต้องไป
ต้องยอมเข้าใจเมื่อเธอบอกลา
