เจ็บอีกแล้ว กับบาดแผลที่ฉันเคยคิดว่าไม่เป็นไร
กับร่องรอยความหลังที่ฉันหลบเอาไว้ข้างในใจ
ไม่รู้นานเท่าไร
จนวันนี้ หลีกตัวเอง ยอมเดินออกมาจากโลกใบเก่า
ซ่อนหัวใจที่มันเคยเต็มไปด้วยเรื่องที่เศร้าเศร้า
หลงคิดว่าแผลเก่า สักวันคงหายดี
* แต่กาลเวลาได้ทำให้ฉันได้รู้ รู้ตัวสักที
ต้องยอมรับบาดแผลที่เกิดกับใจนี้
ยังเจ็บเบาเบา เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักพัก ไม่ถึงกับมีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวหวิว ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนเป็นเรื่องธรรมดา
เจ็บอีกแล้ว เจ็บที่ใจมันยังคงจำเรื่องของเรา
ยิ่งจะลืมทำไมยิ่งจำ มันเลยทำให้ยิ่งเหงา
เจ็บแผลตรงที่เก่าทุกทีที่เห็นเธอ
ซ้ำ (*)
ยังเจ็บเบาเบา เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักพัก ไม่ถึงกับมีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวหวิว ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร
ก็ยังเจ็บเบาเบา เวลาที่เรานึกถึงความรัก
เจ็บเป็นพักพัก บางครั้งก็มีน้ำตา
เจ็บเพียงหวิวหวิว ให้หัวใจดวงเดิมได้รู้ว่า
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนแผลนี้มันด้านชา
มันยังคงรู้สึกอยู่ แต่มันก็เต้นได้อยู่
ไม่ว่านานเท่าไร เจ็บจนเป็นเรื่องธรรมดา