ฉันเดินทางมาไกลจากจุดนึง
ด้วยความฝันที่พัดพามา
ด้วยวันเวลาที่คอยนำทาง
ให้ตัวฉันพบเจอสิ่งใหม่
ครั้งนึงเคยมีเพื่อนที่มากมาย
แล้วคนทั้งหลายรอบกายข้างเคียง
มีความทรงจำที่กลายเป็นเพียง
ช่วงชีวิตในเวลาหนึ่ง
ฉันเคยได้ยินคนหนึ่งบอกไว้
ว่าในทุกๆการเติบโต
คนที่เคยมีเพื่อนอยู่มากโข
จะเริ่มหล่นหายไปทีละคน
ไม่มีใครใดที่อยู่กับเรา
ได้เสมอทุกช่วงเวลา
วันหนึ่งทุกคนก็ต่างตามหา
ความหมายของตัวเขาเอง
อาจด้วยความฝันพัดพาไป
ด้วยถนนหนทางต่างกัน
ในบางครั้งต้องแยกทาง
เพื่อไปพบเจอเรื่องราวใหม่
ด้วยความห่างไกลทำให้หลายครั้ง
เราต่างหลงและลืมกันไป
ด้วยความที่เจอสิ่งใหม่อีกหลาย
ทำให้บ่อยครั้งหลงลืมสิ่งเก่า
เรื่องราวเดิมๆที่เคยคุยกัน
ยิ่งนานวันยิ่งสั้นลงไป
สถานที่เดิมที่มีความหมาย
ก็กลับกลายเป็นเพียงที่นึง
อย่างที่เขาได้พูดกัน
ว่าในทุกๆการเปลี่ยนแปลง
จะมีคนแปลกหน้ามาแทน
คนที่เราได้เคยรู้จัก
และบ่อยครั้งคนที่เรา
เคยรักเมื่อพอห่างหาย
ก็จะกลายเป็นแค่เพียง
คนแปลกหน้าของกันและกัน
อาจด้วยความฝันพัดพาไป
ด้วยถนนหนทางต่างกัน
ในบางครั้งต้องแยกทาง
เพื่อไปพบเจอเรื่องราวใหม่
อย่างที่เขาได้พูดกัน
ว่าในทุกๆการเปลี่ยนแปลง
จะมีคนแปลกหน้ามาแทน
คนที่เราได้เคยรู้จัก
และบ่อยครั้งคนที่เรา
เคยรักเมื่อพอห่างหาย
ก็จะกลายเป็นแค่เพียง
คนแปลกหน้าของกันและกัน
ให้ช่วงวัยนึงสุขใจเพียงไหน
พอผ่านอีกวัยก็ต้องแยกทาง
เพื่อเดินไปตามเส้นทางความฝัน
ต่างกันไปของใครของมัน
ให้ความทรงจำเป็นเพียงความหลัง
ที่ตอกย้ำว่าเราเคยเจอ
เราเคยร่วมทางเราเคยได้เดิน
ด้วยกันมาในช่วงวัยหนึ่ง
และสุดท้ายถ้ามีวันใด
ได้เวียนมาพบกันอีกที
ก็แค่หวังว่าเราจะมี
เรื่องราวดีๆเล่าให้กันฟัง
หรือหากไม่พบไม่เจออีกครั้ง
ก็เก็บกันไว้ในใจอย่างเคย
เก็บความทรงจำไว้ที่แห่งเดิม
เผื่อผ่านมาเจอจะคิดถึงกัน
พบเพื่อรอเวลาต้องจากกันไป
นี่คือวิถีของช่วงชีวิต
พบเพื่อรอเวลาต้องจากกันไป
นี่คือวิถีของความสัมพันธ์
พบเพื่อรอเวลาต้องจากกันไป
นี่คือวิถีของโลกใบนี้
พบเพื่อรอเวลาต้องจากกันไป
นี่คือวิถีของคนทุกคน
