คืนสิบห้าค่ำ เดือนสิบเอ็ดน้องเช็ดน้ำตา
อ้ายบอกสิโค้งต่าวมา ออกพรรษานครพนม
บุญไหลเรือไฟ อ้ายส่างหลายใจลอยไปนำลม
มาป้อนคำหวานตีแถลงล่ม ให้หลงคารมแล้วอ้ายบ่มา
บ่สั่งฮอดเอ่ยคำลา ชาติผลา...เฮาบ่สมเพิ่น
แสงดาวส่องจ้าจ้องลงวารี โขงนทีเจ้าเอ๋ยกว้างใหญ่
หงอยท่าน้ำแนมเบิ่งลำเรือไฟ ใจสลายบ่เห็นอ้ายคืนมา
เมื่อปีกลายยังมีอ้ายยืนเคียง สอดแว่วเสียงเปรี้ยงเปรี้ยงพลุดังก้องฟ้า
แสงวับวาวทั่วท้องนภา อ้ายสัญญาว่าไม่มีวันลืมนาง
(ลำ) พอปานก้าง ปานก้างปักคอหนอพี่
คำเว้านั่นเว้านี่มาผันปี้นเปลี่ยนคำ จดแล้วจ้ำ จำมาจดจดจ้ำ บ่จำบ่น้อใจ
พูดกับใครกะส่างบ่สมคำเว้า ลบด้วยเท้า ยามเอามือเขียนบ่คิดพ้อน้อพี่
ถ่าเป็นปีมาบ่สมน้องถ่า จักไปหลี้อยู่ไส
น้องให้ใจไปแล้วทำไมอ้ายบ่คืนมา หรือไปมีปัญหา ติดงานอยู่ไสละหนอ
อยู่ไกลหรือใกล้ หลงทางอยู่ไสน้อพ่อคนหล่อ
เกือบเที่ยงคืนน้องตั้งตารอ หลอกให้รอ รอบ่มีเป้าหมาย
(ลำคอนสวรรค์) โอ้เด้ พี่ชายเอ๋ย พี่ชายเอ้ย ใจประสงค์ดอกหน่วยแก้ว
อยากเมือกอดแทนขวัญ ใจประสงค์ดอกองค์อวน กะจั่งได้มาน้อรออ้าย
อ้ายเอ๋ย คนทั้งหลายเพิ่นเมาเหล้า เมาชาน้อยาฝิ่น
น้องนี้เมาฮักอ้าย ฮักอ้าย พอปานเอ้าอูดกระแต
มาถะแหม อ้ายไปหลี้อยู่แจได๋ พี่ชายเอ่ย...
กลับคืนมาอยู่เชยซมซ้อน มาเว้าอ้อนคำหวานคือเก่า
คืนถิ่นนครพนม ให้ฮักสุขสมอย่ามีวันเศร้า
อย่าปล่อยให้น้องใจเหงา ให้คือคำเว้าอ้ายเคยสัญญา
(ลำ) วาจาอย่าสูหวังตั๋วต้ม วาจาอย่าสูหวังตั๋วต้ม มาหวานคารมให้น้องนี้ใจหย่อ
มาเว้าต่องเตาะ กะต่องละเตาะละต่องต้อย
ต่องเตาะ กะต่องละเตาะละต่องต้อย ให้นางม้อยละแม่งนำ
ให้จำคำสัญญากันไว้ ไหลเรือไฟอ้ายเคยเว้าเอ่ย
อย่าไปเลยเลยกลับมาเด้อ อย่าไปเลยเลย กลับมาเด้อ...เอยละเดอ