เกลียดท้องฟ้าในยามที่พรำ
ยังตอกย้ำให้ฉันต้องช้ำใจ
แกล้งตกลงมาในวันที่ฉันไม่เหลือใคร
ให้ฉันนั้นต้องฟูมฟายอย่างนี้
คิดถึง เวลาที่ฝนมา
ฟ้าร้อง เธอยังจะกลัวอยู่ไหมนะ
น้ำตาฉันไหลเป็นทางเมื่อยามฝนตกลงดิน
เจ็บจนแทบสิ้นใจ แม้นข้างในจะรู้และสิ้นใคร
ยามที่ฝนมันพรำ ฉันควรจะดิ้นตาย
เธอจะไปจากนี้ ฉันคงจะดิ้นตาย เจ็บจนแทบจะสิ้นใจ
หมดสิ้นหัวใจ จุกอกแทบตาย กับรักครั้งนี้
ทำกันได้ลง หลอกยิ่งกว่าผี ใยเธอทำได้ลง
ฉันก็มีหัวใจ ใยเธอพูดมาเย็นชาอย่างนั้น
นี่ยามรักเราถึงอวสาน
มันไม่มีตอนต่อ
ฉากจบสุดท้ายที่รอมันไม่มีเธอกับฉัน
ทำไมไม่ลืมสักที ทำไมไม่จำสักที
ไม่มีวิธีเลย อ่านกี่ครั้งมันก็ยังเหมือนเดิม
คงเป็นหนังสือเล่มเดิมที่เรานั่นเคยอ่าน
คงเป็นถนนเส้นเดิมที่เรานั้นเคยผ่าน
และไอ้ฉันก็เข้าใจว่าเราต้องมีจาก
แม้ฉันจะรั้งไว้เท่าไรมันคงไม่มีทาง
เหมือนเดิม ยิ่งฝืนเท่าไรก็ยิ่งเจ็บ
จำจนฝั่งใจ ก็คงไม่ง่ายเหมือนปาก
มันเจ็บหัวใจจุกอกแทบตายกับรักครั้งนี้
ทำกันได้ลง หลอกยิ่งกว่าผี ใยเธอทำได้ลง
ฉันก็มีหัวใจ ใยเธอพูดลาเย็นชาอย่างนั้น
นี่ยามรักเราถึงอวสาน
มันไม่มีตอนต่อ
ฉากจบสุดท้ายที่รอมันไม่มีเธอกับฉัน
มันเจ็บหัวใจจุกอกแทบตายกับรักครั้งนี้
ทำกันได้ลง หลอกยิ่งกว่าผี ใยเธอทำได้ลง
ฉันก็มีหัวใจ ใยเธอพูดมาเย็นชาอย่างนั้น
นี่ยามรักเราถึงอวสาน
มันไม่มีตอนต่อ
ฉากจบสุดท้ายที่รอมันไม่มีเธอกับฉัน
คำพูดเธอมันคอยหลอกหลอนหัวใจ
บอกว่ารักกันแทบตาย
แต่ก็ทำได้ง่ายดาย
ดั่งความรักไร้ความหมายเหลือเกิน
