ดนปานใด๋บ่ได้เห็นหน้า ถ่าอ้ายมาบ่พ้อจักเทื่อ
เหลือใจคักแท้ได้แค่นั่งรอ เกือบแม่นท้อแต่ใจก็บ่อยากถอย
คอยถ่าคอย จนใจเหงาเปลี่ยว
เดินคนเดียวบ่เทียว บ่เหลียวเบิ่งไผ
เก็บความช้ำเอาไว้ในใจ บ่กล้าบอกไผ แล้วแต่อ้ายสิให้มันเป็นไป
ให้น้องเป็นเมียเก็บ เก็บอยู่ในโอวาท
ดีกว่าขาด ดีกว่าจากอ้ายไป
กะทำใจยังบ่ได้ บ่หลูโตนหัวใจ คนในโอวาทแหน่บ้อ
จำได้บ่มื้อเฮาเห็นหน้า อ้ายทักหาสุดท้ายมื้อใด๋
ฮู้ในใจ กะคงสิจำบ่ได้ คงสิบ่ควรค่า ต่อใจอ้ายปานนั้น
ให้น้องเป็นเมียเก็บ เก็บอยู่ในโอวาท
ดีกว่าขาด ดีกว่าจากอ้ายไป
กะทำใจยังบ่ได้ บ่หลูโตนหัวใจ คนในโอวาทแหน่บ้อ
ให้น้องเป็นเมียเก็บ เก็บอยู่ในโอวาท
ดีกว่าขาด ดีกว่าจากอ้ายไป
กะทำใจยังบ่ได้ บ่หลูโตนหัวใจ คนในโอวาทแหน่บ้อ
บ่หลูโตนหัวใจ...เมียในโอวาทแหน่บ้อ
