เหน็บหนาว หัวลมผ่าน
ทรวงสะท้าน เหม่อมองท้องนา
คึดฮอดกระถิน สาวบ้านป่า
เจ้าจากท้องนาไปอยู่เมืองไกล
เสียงลมพัดตึ้งๆ
คือเสียงใจของอ้ายไหวสั่น
เมื่อตาหวาน ทิ้งอ้ายให้อยู่บ้านนา
คึดฮอดน้อง เหม่อมองท้องนภา
เห็นตั้งแต่ดวงหน้าคนเคยกอด แม่ยอดกระถิน
หงอยคันแทกิ่ว เบิ่งสายลม พัดดอกสะแบง
ปลิวแว้งแหว่ง แก่งนกกาเคียงคู่บิน
อุกอั่งเอ้า หมองเศร้า ข้าวบ่กิน
กลิ่นหอมดอกผักอีฮีน บ่คือกลิ่นแก้มนวลน้องนาง
ไปเดินห้างอย่าลืมทางสายเก่า
ไปเดินห้างอย่าลืมทางสายเก่า
ลืมต้นส้มอึ่งเพ้ากระเดาคุ้ยป่นปลา
ย้านน้องหล้าลืมมื้อไต่คันแท
ไปสะเวินหลงแอร์ ขี่บันไดเลื่อน
ปีเดือนเคลื่อนคล้อยลอยผ่าน
ย้านตาหวาน ลืมอ่อนหอยลายเทา
ลืมของแซบอีสานบ้านเฮา
ลืมปั้นข้าวเคยคุ้ยกินกับป่น
จากนาไปอยู่ไทยดน ย้านลืมคนเคยใต้หนูนำกัน
งานทางนั้นคงจบเจือไคแหน่
งานทางนั้นคงจบเจือไคแหน่
บ่ตากแดดหน้าแหล คืออ้ายผู้อยู่นา
อุ้มมัดกล้า แขนเปื่อยเป็นฮัง
บ่คือกระเป๋าหนังนั่งเอามือกุมเม้า
เสียงฟ้าฮ้องตื้มๆ คือเสียงของฟ้าฮ้องสั่ง
เมฆบางๆ ลมหนาวลอง ข้าวออกรวง
เอิ้นฝากฟ้า ไปบอกคนอยู่เมืองหลวง
ว่าคนที่คอยเป็นห่วง แหงนมองฟ้า คองถ่าจนวิน
ความคิดฮอดเจ้า พาใจอ้ายมีน้ำตา
นั่งอิจฉาหมู่นกกาเคียงคู่โบยบิน
คือหัวใจสิขาด ปั๊ดๆ หล่นลงดิน
กลับมาสาหล่ากระถิน
กลับคืนถิ่นอีสานบ้านเฮา
เห็นฮวงข้าวลมตีขูหล่น
เห็นฮวงข้าวลมตีขูหล่น
คนเคยเทียวคู่อ้ายไปลี่อยู่กรุง
ลมพัดทุ่งขี้ฝ่าเหงาบังแสง
อ้ายยังรอคำแพง ถ่ากระถิน
น้อคืนบ้าน