สาวมอหินขาว ปวดร้าวน้ำตานองหน้า อ้ายสิเทน้องกะบ่ว่า ให้ถอนคำสัญญา ที่มอหินขาว...
เมฆไหลลอยขึ้นฟ้า น้ำตาไหลย้อยลงดิน นั่งเหม่ออยู่บนโขดหิน ตะเว็นตกดินยามแลงคล้อยค่ำ
จั๊กจั่นหรีดหริ่งเรไร ร้องเพลงกล่อมไพรขอบฟ้าเป็นสีดำ
อ้ายคงลืมจ้อยถ้อยคำ ที่เว้าจั่มจั่ม ว่าสิมาหากัน
ใจน้องลอยสะอื้น ยืนเกือบสิยั้งบ่อยู่ สายลมพัดผ่านหลืบภู ฟังฟัง ดูคือเสียงคนเย้ยหยัน
ชัยภูมิดินแดนเหน็บหนาว ยอดภูหินขาวเยือกเย็นสะท้าน
ดอกกระเจียวเบ่งบานมานาน ก็คงถึงวันเหี่ยวเฉาโรยรา...
* สาวมอหินขาว.... หินขาว ขาว ขาว หินขาว ขาว ขาว...
สาวมอหินขาว ปวดร้าวน้ำตานองหน้า เฮ็ดบาปน้องคักแท้เด้ ถ้าอ้ายสิเทคือนัดให้น้องคองถ่า
หัวใจสาวมอหินขาว ปานถืกอ้ายบ่าวถิ่มลงหน้าผา
ความคึดฮอดกับฮอยน้ำตา บ่มีปัญญาดึงอ้ายมาพ้อกัน...
** มีแค่เพียงสายลม ถนนท่าหินโงมเงียบมิดซีหลี่ สายลมดังมาหวี่หวี่ พัดหัวใจที่มันแตกแหลกลาญ
มันเป็น ตุ่มตุ่ม ต่อมต่อม ตุ่มตุ่ม ต่อมต่อม ตุ่ม ตุ่ม ตุ่ม ตุ่ม ต่อม ต่อม ต่อม ต่อม
อยู่ในอ้อมความทรมาน หากอ้ายนั้นบ่สงสาร... ถอนสาบานที่มอหินขาว
( * , ** )