นั่งกินเหล้าขาว ตั้งแต่สาวถิ่มอ้าย
เบิดแล้วเยื่อใย เจ้าไปเป็นของผู้อื่น
ถิ่มฮักเฮาไว้ ให้ตายไปกับวันคืน
มื่อนี่ มื่ออื่น อ้ายสิยืนอยู่ได้จั่งใด๋
บ่หัวซาไผ๋ กินลงไปให้มันหายเศร้า
อาศัยน้ำเมา ลืมเจ้าผู้สาวใจง่าย
หน้าตากะงาม คือดำแท้หนอหัวใจ
มื่อวานฮักอ้าย พอเขามาใกล้ กลับกลายเป็นอื่น
ไหลมารินมา น้ำตาผสมเหล้าขาว
แห่งกินแห่งเมา แห่งเศร้า แห่งเหงาบ่ซื่น
เห็นรถคันงาม กะแลนนำเขาหละน้อขวัญยืน
ป่านนี้เจ้าคงสุขชื่น อ้ายนั่งกลืน น้ำตาแกล้มเหล้า
เป็นสิงห์เหล้าขาว บ่มีผู้สาว มานั่งเฟียข้าง
ผู้บ่าวฮ้างๆ ผิดหวังบ่ได้เป็นข่าว
กะย่อนว่าจน เจ้าเลยบ่สนแม่นบ้อผู้สาว
มื่ออื่นสร่างเมา จักสิลืมเจ้าได้บ้อคำแพง
ไหลมารินมา น้ำตาผสมเหล้าขาว
แห่งกินแห่งเมา แห่งเศร้า แห่งเหงาบ่ซื่น
เห็นรถคันงาม กะแลนนำเขาหละน้อขวัญยืน
ป่านนี้เจ้าคงสุขชื่น อ้ายนั่งกลืน น้ำตาแกล้มเหล้า
เป็นสิงห์เหล้าขาว บ่มีผู้สาว มานั่งเฟียข้าง
ผู้บ่าวฮ้างๆ ผิดหวังบ่ได้เป็นข่าว
กะย่อนว่าจน เจ้าเลยบ่สนแม่นบ้อผู้สาว
มื่ออื่นสร่างเมา จักสิลืมเจ้าได้บ้อคำแพง
