แสงจันทร์ฉายส่องสะท้อนใจน้องให้ฮำไฮ
ผู้บ่าวเมืองหนองคาย
อ้ายช่างลืมน้องใด้
นัดกันปีนี้ สิมาพ้อเบิ่งบั้งไฟ
พญานาคฝากหัวใจไว้
อ้ายส่างลืมไลปล่อยให้น้องรอ
ออกพรรษาสิมาพบพ้อ
ปล่อยให้น้องรอบ่เห็นฮอดไหง่
นับมื้อถ้าออกพรรษาสิมาพ้ออ้าย
คนเคยฝากหัวใจ บุญพ่อพระใสในวันสงกรานต์
เดือนเมษา ที่ผ่านมาก็ยังไม่นาน
อ้ายพาไปนั่งหน้าฮ้าน
เบิ่งหมอลำที่วัดโพธิ์ชัย
บอกพ้อกันใหม่ให้มาเจอมื้อออกพรรษา
จากวันนั้นเป็นต้นมา ได้คุยกับอ้ายทางเฟสทางไลน์
คลอหาทุกวันจนน้องนั้นได้ฮักปักใจ
ใกล้มื้อผัดมาเงียบหาย
หรือว่าอ้ายนั้นเป็นอีหยัง
น้องตั้งตารอ นัดพ้อมื้อออกพรรษา
เป็นหยังอ้ายจั่งบ่มาตั๋วให้ถ้าอยู่ล่องๆ
ผู้สาวปากคาดคืนนี้หัวใจหม่นหมอง
นั่งเบิ่งบั้งไฟพญานาคแล้วน้ำตานอง
บั้งไฟขึ้นเสียงคนโห่ร้อง
แต่ตัวน้องนั่งนองน้ำตา
อ้ายบ่มาเพราะตั้งใจมาหลอก
อ้ายบ่มาเพราะตั้งใจมาหลอก
เป็นหยังบ่บอกให้น้องคอยตั้งท่า
ตั๋วให้ฮักมาตั๊วให้น้องถ่า
ตั๊ว ให้ฮักมาตั๋วให้น้องถ่า
บ่มาจ้อยบ่าวโพนพิสัย
อ้ายจบกันไปแบบไม่มีคำลา
ขอเช็ดน้ำตาหน้าแสงบั้งไฟ
ปิดเฟสเคลียร์ใจ มื้อออกพรรษา
ขอทิ้งสัญญาริมฝั่งแม่โขง
น้องตั้งตารอ นัดพ้อมื้อออกพรรษา
เป็นหยังอ้ายจั่งบ่มาตั๋วให้ถ้าอยู่ล่องๆ
ผู้สาวปากคาดคืนนี้หัวใจหม่นหมอง
นั่งเบิ่งบั้งไฟพญานาคแล้วน้ำตานอง
บั้งไฟขึ้นเสียงคนโห่ร้อง
แต่ตัวน้องนั่งนองน้ำตา
อ้ายบ่มาเพราะตั้งใจมาหลอก
เป็นหยังบ่บอกให้น้องคอยตั้งท่า
ตั๋วให้ฮักมาตั๊วให้น้องถ่า
ตั๊ว ให้ฮักมาตั๋วให้น้องถ่า
บ่มาจ้อยบ่าวโพนพิสัย
อ้ายจบกันไปแบบไม่มีคำลา
ขอเช็ดน้ำตาหน้าแสงบั้งไฟ
ปิดเฟสเคลียร์ใจ มื้อออกพรรษา
ขอทิ้งสัญญาริมฝั่งแม่โขง