ไม่รู้ว่านานเท่าไร ก็จำไม่ได้นัก
ที่ฉันจำเป็นต้องอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อย มันก็น้อยไป
คนที่รอ คนที่คอย ได้แต่น้อยใจ
ถึงฉันจะทำอะไรทุกอย่างไปมากสักแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอนั้นจะหวั่นไหว
คนไม่รักคือไม่รัก ก็ต้องเข้าใจ
คนคนนั้นไม่ใช่ฉัน จะให้ทำไง
Pre-Chorus
ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา
Chorus
ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเรานั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน
Verse 2
คิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไร มันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตาของฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอก็มอง มองกลับมาอย่างคนทั่วไป
พยายามคือคำที่ไม่มีความหมาย
จำได้ไหม ที่จริงเธอไม่ได้ขอ
ฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจคำว่าดีไม่พอ
ทำดีให้ตาย ไม่มีความหมายถ้าไม่ใช่คนที่เขารอ
Pre-Chorus
ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คำตอบมาทางสายตา
Chorus
ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเรานั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน
Chorus
ก็คงต้องยอมจำนนกับคนไม่มีใจ
ยอมจำลา แม้ว่ารักสักเท่าไหร่
ไม่จำเป็นว่ารักฉันแค่ไหน
แค่เธอไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจำใจเอ่ยคำว่าลาก่อน
ใจจำยอมรับว่าเรานั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจำเอาไว้ เธอไม่รักกัน