ฉันฝืนยิ้มเมื่อฉันเจ็บ คงมีสักวันที่ฉันสำเร็จ
ทำไมโลกนี้มันช่างวังเวง ฉันเกลียดในสิ่งที่คนอย่างฉันเป็น
เกลียดที่ต้องพยายามทำเหมือนไม่เป็นอะไร
ฉันเกลียดที่ต้องทรมาน ฝืนหัวเราะเหมือนยังไหว
ทั้งๆที่ในใจฉันมีแต่น้ำตา
ความรู้สึกเหมือนจะตายและฉันคงหายไปในสักวัน
ก็มีบางทีที่เหนื่อย บางครั้งที่ท้อจนหมดแรง
ไม่รู้จะไปร้องไห้กับใคร เลยร้องใส่หน้ากระจกแทน
ฉันเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง แค่หวังให้คนทั้งหมดแคร์
สุดท้ายก็กลายเป็นฉันที่ทุกข์ ไม่เหลือความสุขให้กดแชร์
ฉันปั้นรอยยิ้มบนหน้าตลอด แม้ภายในใจมีแผลถลอก
ฉันยิ้มเพื่อรับทุกสิ่งทุกอย่าง จนฉันแม่งดูไม่สมประกอบ
ฉันบอกกับคนรอบตัวว่าฉันเเข็งแรง ฉันไม่กระจอก
แต่มีบางสิ่งที่ฉันจะบอก
คือฉันไม่สามารถหายที่จะหายใจบนโลกนี้ไปได้ตลอด
ฉันหาเงินได้เป็นล้าน แต่ไม่มีอะไรรักษาฉันได้
ฉันไม่ได้อยากที่จะเป็นฉัน ที่ทำร้ายทุกคนเวลาฉันใกล้
การงานฉันดูสำเร็จ แต่เรื่องชีวิตสำหรับฉันพ่าย
ฉันมักจะยิ้มเวลาฉันเจ็บ คนอื่นเลยไม่สามารถจะเห็นความรู้สึกฉันได้
ฉันยิ้มจนเผลอทำความสุขฉันหาย
ฉันโกหกคนอื่นอยู่ตลอด ว่าฉันมีความสุข ว่าฉันไหว
หีบความเจ็บปวดที่ฉันไข บางทีฉันเจ็บเกินรับไหว
แค่อยากระบายกับใครสักคน แต่ก็ไม่มีคนคอยรับสาย
ฉันทำได้เพียงแค่เขียนทุกความรู้สึกลงในเพลง
และได้แค่หวังว่าเรื่องแย่ๆทั้งหมดนี้คงผ่านไปเอง
ฉันอยากจะเริ่มต้นใหม่ อยากรีสตาร์ทเหมือนในเกม
อยากที่จะทิ้งรอยยิ้มปลอมๆพร้อมความเจ็บปวดลงในเมรุ
ฉันฝืนยิ้มเมื่อฉันเจ็บ คงมีสักวันที่ฉันสำเร็จ
ทำไมโลกนี้มันช่างวังเวง ฉันเกลียดในสิ่งที่คนอย่างฉันเป็น
เกลียดที่ต้องพยายามทำเหมือนไม่เป็นอะไร
ฉันเกลียดที่ต้องทรมาน ฝืนหัวเราะเหมือนยังไหว
ทั้งๆที่ในใจฉันมีแต่น้ำตา
ความรู้สึกเหมือนจะตายและฉันคงหายไปในสักวัน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะยืนอยู่มั้ย ฉันพยายามจะยิ้มตลอด
ฉันยิ้มเหมือนว่าทุกวันแม่งจะเป็นวันสุดท้าย
แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าความสุขฉันแม่งไปอยู่ไหน
แต่ฉันต้องยิ้มให้คนในโชว์ และฉันต้องยิ้มจนกว่าจะตาย
ฝืนยิ้มแทบตาย กลับมานอนร้องไห้ที่บ้านคนเดียว
มีแต่น้ำตาของฉันที่เลอะบนเตียง
ฉันมอบรอยยิ้มให้คนทุกคน แต่ฉันต้องทนร้องไห้คนเดียว
ฉันฝืนยิ้มเมื่อฉันเจ็บ คงมีสักวันที่ฉันสำเร็จ
ทำไมโลกนี้มันช่างวังเวง ฉันเกลียดในสิ่งที่คนอย่างฉันเป็น