เราทั้งหลายเราต่างเกิดมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของโลก
ที่สดใสสวยงามและบางทีราวว่าขื่นขม ไร้ซึ่งเพียงสิ่งใดที่ติดตัวมาดั่งคนทุกคน
มีเพียงถนนที่ถูกเตรียมไว้ให้เราพบกับสิ่งนานา
เราต่างเกิดมาเพื่อมีเวลาที่ไม่สมดุล บางคนเกิดมาก็มีต้นทุนที่วางอยู่รายล้อม บางคนเกิดมาบนความไม่พร้อม
แต่เราทั้งหลายต่างก็ต้องยอม ต้องยอมรับว่าที่เรามีไม่ได้ต่างอะไรกับใครสักคน
คือจิตใจของเราที่ใช้เก็บเกี่ยวความสำคัญ
เก็บบันทึกความงดงามในช่วงที่อยู่บนเส้นทาง รักษามันให้ดีอย่าเก็บมาคิดจนใจบอบช้ำ
ปรารถนาถึงการที่เราเกิดมาอย่างพึงพอใจ
มีแค่ไหนไปแค่นั้นอย่างคอยระวัง อย่าพาตัวเองรับฟังอะไรที่ก็ตามที่บั่นทอน
ใช้ดวงใจคัดกรองว่าอะไรดีไม่ดีก็พอ เพียงแค่นี้เราจะสุขใจถ้าเราปล่อยวางบางอย่างให้เป็น
โดยอย่าไปคิดอย่าไปสนข้างทางถนนที่มันแสนไกล ย่อมมีดอกไม้สีสันมากมายทั้งสวยและเหี่ยวเฉา
โลกใบนี้ที่มันกว้างไกลทุกอย่างผ่านมาเพื่อเป็นเรื่องราว บางคนผ่านมาเพื่อเคียงข้างเราบางคนเข้สมาเพื่อให้เรียนรู้
แต่สุดท้ายทุกคนจากเราแสนไกลเหลือไว้แค่ความหลัง ความสุขล้นนับพันก็กลายเป็นส่วนหนึ่ง
ที่ได้เคยเกิดมีที่ได้เคยทำให้นึกถึง ที่ได้เคยคำนึงเราควรจึงเก็บไว้ในใจ
ต่อให้คนมากมายบัญญัติเอาไว้ว่าทำอย่างนี้ หรืออาจจะเป็นสถานที่นี้จะทำให้เรามีความสุขล้น
ถ้าเรามาแต่ตัวก็ควรจะเดินให้สุดถนน ไม่มีใครสักคนที่จะพบเจอแต่สิ่งสวยงาม
แต่หากถนนเส้นใดที่ลองเดินไปแล้วใจมันเจ็บช้ำ ก็ควรเปลี่ยนเส้นทางในตอนที่เรายังพอมีแรง
อย่าผูกมัดตัวเองไว้กับอะไรที่มันทิ่มแทง เพราะเมื่อที่เราสิ้นแรงเราจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
ต่อให้ใครเกิดมาบนสิ่งใดกัน แต่เมื่อพอถึงวันทุกคนล้วนแล้วแต่ส่งคืน
ไม่มีใครเอาไปติดตัวคนทั้งหลายต่างก็ต้องลืม แม้แต่ความฝันที่มีมากมายก็จะถูกกลืนกลับคืนสู่ดิน
จงมีชีวิตในวันต่อวันอย่างธรรมดา เก็บเกี่ยวไขว้คว้าแค่เพียงที่ไหวแล้วใจไม่เจ็บช้ำ
แล้วภูมิใจกับสิ่งที่ทำรวมทั้งจดจำแค่สิ่งที่ดี ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้ เราอาจจะมีโอกาสอีกไหม
ขอให้เราเป็นหนึ่งคนเมื่อแก่ชรา ที่มองขอบฟ้าเมื่อสุริยากำลังจะตกพื้น
แล้วไม่มีสิ่งใดติดอยู่ในใจที่เคยหลงลืม
ทำได้เพียงแค่ยืนโบกมือให้แก่ความหลังที่มันงดงาาม 'เพียงแค่นั้น'