เปิดเพลงที่เธอชอบฟัง ลำพังอยู่ในห้องคนเดียว
ยังมีเสี้ยวของความทรงจำ เธอยังฮัมไปพร้อมกับเพลงที่เปิด
เหมือนยังมีเราอยู่เหมือนเดิม แต่ว่าเข็มนาฬิกายังไงมันก็ต้องเดินต่อไป
ฉันสั่งของที่เธอชอบกิน มานั่งกินอยู่ในห้องคนเดียว
ฉันเปิดหนังที่เธอชอบดู ฉันรู้ดีเธอชอบตอนไหน
จำเรื่องเล็กน้อยมากมาย ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันกลาย
เป็นคนคนนั้น
เป็นคนที่คุณอาจเคยรู้จัก แต่คนเดียวกับไอคนที่คุณอาจเคยบอกรักมาก่อน
อยากถามมีมั้ยสักตอน ที่ความทรงจำวันก่อน
จะตอกย้ำ ว่าเราเคยรู้จักกัน
หรือว่าจากวันนั้น เธอก็ไม่รู้จักฉันอีกเลย อีกเลย...
เธอยังจำได้มั้ยฉันชอบฟังเพลงอะไร
เธอยังจำได้มั้ยฉันชอบร้องไห้แค่ไหน
เธอยังจำได้มั้ยเราไม่รู้จักกันตอนไหน
เธอมีแผลเป็นอยู่ที่แขนซ้าย เธอชอบดูการ์ตูนตอนที่กินข้าว
เธอชอบทำหน้าตาเหมือนมีเเผนร้าย จากนั้นก็หัวเราะตอนฉันแซวเข้า
เธอชอบสั่งขนมมาในตอนดึก เธอชอบความรู้สึกตอนฉันนอนเฝ้า
ทุกสิ่งที่พูดมามาจากคนไม่รู้จัก เป็นเเค่คนที่เดินผ่านคนเเล้วคนเล่า
มันคงแปลกมาก เราเดินทางกันมาเพื่อเป็นคนแปลกหน้า (ah)
โลกก็เป็นเเบบว่า จะมีคนคนนึงที่เขาว่าเเอบบ้า
เเบกความทรงจำทั้งน้ำตาเเตกพร่า
เเม้ใจจะเเหลก ฉันก็เเบก แบกจนไม่ไหวจนมันแหลกยิ่งกว่าแหลก
แม้สุดท้ายคำว่าเรามันจะกลายไปเป็นเเค่
คนที่คุณอาจเคยรู้จัก คนเดียวกับไอคนที่คุณอาจเคยบอกรักมาก่อน
อยากถามมีมั้ยสักตอน ที่ความทรงจำวันก่อน
จะตอกย้ำ ว่าเราเคยรู้จักกัน
หรือว่าจากวันนั้น เธอก็ไม่รู้จักฉันอีกเลย
คนที่คุณอาจเคยรู้จัก แต่คนเดียวกับไอคนที่คุณอาจเคยบอกรักมาก่อน
อยากถามมีมั้ยสักตอน ที่ความทรงจำวันก่อน
จะตอกย้ำ ว่าเราเคยรู้จักกัน
หรือว่าจากวันนั้น เธอก็ไม่รู้จักฉันอีกเลย