เราเพียงเดินทางผ่านเส้นเวลา ผ่านพบมาแล้วจากไป
เป็นเพียงวัตถุบนพื้นดินใหญ่ ที่รอสลายไปตามเวลา
บางทีบางครั้งมีเรื่องราวนึง ที่เกิดขึ้นตรงกลางใจฉัน
มีความสุขใจแต่แล้วไม่นาน และสุดท้ายก็ค่อยจบลง
เราเพียงเดินทางเพื่อพบและจาก และอย่างมากทำได้แค่จดจำ
บางคนเวียนมาเพื่อสอนบางอย่าง แต่ไม่ได้สอนถึงการรับมือ
ว่าถ้าวันนึงไม่พบกันอีก และชีวิตจะเป็นอย่างไร
ถ้ามีวันนึงเราสองต้องไกล ต้องทำสิ่งไหนก็ไม่ได้บอกฉัน
จน ฉันเข้าใจเอง
จน ฉันเริ่มเรียนรู้เอง
ฉันจึงทบทวน ฉันเพียงคนนึง จะให้ฉันฝืนมากมายกว่าใคร
ใจมีดวงเดียวเหมือนคนทั่วไป คงจะไม่ไหวถ้าให้แบกรับ
ที่ฉันเจอมาหมดทุก ๆ อย่าง ทั้งดีและร้ายในช่วงชีวิต
เวลาที่เหลือคงมืดสนิท คงไม่อยากคิดจะทำสิ่งใด
ฉันเลยปล่อยวางใครเข้าใครออก ก็ปล่อยให้เขานั้นได้เลือกเอง
ที่เป็นแบบนี้เพราะฉันเคยเจ็บ ก็เลยต้องเซฟความรู้สึกฉัน
ไม่ได้นิ่งเฉยกับหลาย ๆ อย่าง แต่เพียงบางครั้งไม่รู้สึกอิน
เป็นดั่งดอกไม้ที่ไร้ซึ่งกลิ่น แต่ยังคงเฝ้ารอการเติบโต อยู่..
ลา ล่า ล้า ลา ล่า ลา
ลา ล่า ล้า ลา ล่า ลา
(ดนตรี)
ที่ไหนตอนนี้มองเห็นทุกอย่าง มันอาจจะช้าคงไม่เป็นไร
ยังดีกว่าฉันต้องไม่เข้าใจ จนกว่าจะรู้ได้ก็ไม่ทัน
ก็เพราะเวลาที่หลงเหลืออยู่ ไม่มีทางรู้เมื่อใดจะหมดลง
ถ้ามัวยังจมอยู่กับเรื่องบางอย่าง ก็อาจจะสูญเสียการพบเจอ
ต่อให้ผ่านมาสุขทุกข์เพียงใด แต่พอสุดท้ายก็เพียงส่วนหนึ่ง
ที่ควรคำนึงคือที่มีอยู่ คือที่รับรู้ได้ด้วยจิตใจ
ไม่ได้ผิดไร ถ้าบางช่วงเวลาจะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
จะเป็นผู้คน สถานบางแห่ง หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องนึง
ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
ตามทางเวลา ตามหนทางใหม่ นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้
ลา ลา ล้า ล่า ลา ล่า ล้า ลา
ลา ลา ล้า ลา ล่า ลา
ไม่ได้ผิดไร ถ้าบางช่วงเวลาจะคิดถึงที่เคยผ่านพ้น
จะเป็นผู้คน สถานบางแห่ง หรืออาจจะแม้เรื่องราวเรื่องนึง
ให้ความคิดถึงมันคงไว้ที่เดิม เพราะเราทั้งหลายจะต้องเดินต่อไป
ตามทางเวลา ตามหนทางใหม่ นี่คือสุดท้ายของโลกใบนี้