อันนี้ล่ะคือเสียง ผู้ใจหม่นหมอง
ได้ออกมายืนฮ้อง ลำกลอนเศร้า
อย่าหัวขวนเด้อแม่ คั่นฟ้อนแต่ท่าเก่า
ให้ฝืนย้อง แม่นชุดนักร้องสิขาดหมุ่น ฮือ..
อย่าซาผู้อกหัก ที่ถืกถิ่มจนเสียหลัก
กลายเป็นคน บ่เต็มบาท
กะป่วงมาหลายปีผ่าน สติยังบ่คืนร่าง
จักว่าไปหมุ่นลี้ อยู่แจใด๋
ฝืนยืนจอบส่อง แนมจ้องละไปทั่วทีปทั่วแดน
สายตาเลยพาดแหล่นไปต้อง มองเห็นหน้า
พะนาง น้องหนึ่ง
ผู้ยืนจั้งล่ะอยู่ห่างๆ เผิ่นส่างมาคุ้นใจหลาย
จนพอเจ้าหยับเข้ามาไกล้ แล้วดึงอ้ายมากอดไว้
ได้ยินเสียงฮ้องไห้ ก้องรำพันอยู่ข้างหู
นี่ผู้สาวเก่าของเจ้ายังจำ ได้บ่
*ลืมบ่เป็นดอกคำนาง คำนางเจ้าผู้แก้มป่ายหล่าย
ว่าไผเคยป๋าบ่าวพี่ชายไปบ่ลา
แต่ซ้ำบ่หนำ ยังปล่อยเฮาเป็นบ้า
เจ้ากะบ่หัวซา ล่ะคันสิไห้กะเปลืองน้ำตาสื่อๆ
กะเลยต้องฝืนลำฟ้อน เฮ็ดเป็นบ่ฮู้สึกหยัง
ยิ้มเป๋อยิ้มเป้ยคือเย้ยทุกข์เจ้าของ
ย่านมันหลุดปากเว้า บักบ้าสิด่วนลาก่อน
ล่ะเด้อจักหน่อย ย่านคำเว้าว่าฮักคืนมาฆ่า
ให้เป็นบ้าแฮงกว่าเก่
คนมันเป็นบ้ากะย้อนว่าฮักเจ้าหลาย
บัดยามสิตายกะถิ่มให้ตายอยู่ผู้เดียว
เจ็บจนเป็นป่วงแต่เจ้าบ่ห่วงจักหน่อย
หาบ่เห็นจ้อยเนาะคำว่าคนฮักกัน
ฮอดมื้อนี้สิต่าวคืน ถลาอ่วยมาหา
เห็นบ่ผีบ้ามันบ่มีใจดอกนาง
จิตกะล่องลอยไปเลยๆ สมคนบ้า
ปล่อยมันไปหล่า บ่อยากหวนคืนมา จำอีหยัง โอ…
ซ้ำ *
