เสียงแม่ฮ้องมากินข้าวดังวอย วอย
ลอยมากับลมที่เหงา เหงา
แนมตะเว็นยามแลง แฮงคึดพ้อควมเก่า
อีกมื้อที่เฮาหายใจอยู่เมืองเพิ่น
มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้านมีแต่ความเจริญ แต่เป็นหยังเฮาจังเหงาแท้
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่ คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่าง กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท คอนกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย่อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านซ่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
เหลียวเบิ่งฟ้าขี้ฝ่ากะหม่น หม่น
ดิ้นรนสุดท้ายเพื่ออันใด๋
กว่าที่เฮาสิฮู้ ความสุขนั้นอยู่ไส
ก็ไกลจากบ้านเฮามานานเกิน
มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้านมีแต่ความเจริญ แต่เป็นหยังเฮาจังเหงาแท้
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่ คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่าง กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท คอนกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย่อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านซ่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่ คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่าง กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท คอนกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย่อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านซ่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน