ความฮักของสองเฮา ก้าวมาฮอดมื้อฝันเอาไว้
ผู้เฒ่าผู้แก่ทั้งสองฝ่าย ได้ฤกษ์มื้อสันวันแต่ง
วาดฝันเอาไว้ในจินตนาการ เฮาสิใส่ชุดขาวเนาะมื้อแต่ง
จนเวลาม่อสวรรค์มาแกล้ง พรากสองเฮาไปจากกัน
*ความฮักอ้ายกลายเป็นความเศร้า
เว้ากับรูปผู้สาวอ้าย ชุดสีขาวที่เจ้าเลือกให้
อ้ายใส่มาให้เจ้าเบิ่งแล้วได้ยินบ่
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ใส่ขุดขาวถือรูปสีเทา
อยากจูงแขนบ่แม่นจูงฝ่าย ทั้งน้ำตา
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ที่มีเจ้าสาวอยู่เทิงฟ้า
อยากมีวันวิวาห์ บ่แม่นวันจากลา
ได้ยินบ่หล่าคำแพง
( ซ้ำ * )
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ใส่ขุดขาวถือรูปสีเทา
อยากจูงแขนบ่แม่นจูงฝ่าย ทั้งน้ำตา
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ที่มีเจ้าสาวอยู่เทิงฟ้า
อยากมีวันวิวาห์ บ่แม่นวันจากลา
ได้ยินบ่หล่า
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ใส่ขุดขาวถือรูปสีเทา
อยากจูงแขนบ่แม่นจูงฝ่าย ทั้งน้ำตา
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ที่มีเจ้าสาวอยู่เทิงฟ้า
อยากมีวันวิวาห์ บ่แม่นวันจากลา
ได้ยินบ่หล่าคำแพง
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ใส่ขุดขาวถือรูปสีเทา
อยากจูงแขนบ่แม่นจูงฝ่าย ทั้งน้ำตา
บ่อยากเป็นเจ้าบ่าว ที่มีเจ้าสาวอยู่เทิงฟ้า
อยากมีวันวิวาห์ บ่แม่นวันจากลา
ได้ยินบ่หล่าคำแพง
