เธอเปรียบดั่งต้นไม้ ที่เด่นสวยหลายราตรี
ผลัดใบสีเขียวขจี สง่าสูงเทียบแผ่นฟ้า
มีต้นมากมาย ที่ผุดขึ้นตามกาลเวลา
เปรียบดั่งผู้คนนานา ที่ผ่านมาในชีวิตเธอ
แล้วค่อยๆ ตายไป บ้างล้มหายบ้างแห้งเหี่ยว
บางต้นเคียงข้างแปปเดียวก็ลาลับลงสู่พื้น
มีแค่เพียงเถาวัลย์ โอบกอดเธอทุกค่ำคืน
ไม่เคยหวนคืนสู่พื้น ยอมหยัดยืนไม่ลาไกล
วันเวลาผ่านพ้น จนต้นไม้สูงตระหง่าน
มองเห็นการเปลี่ยนผัน เหล่าบุปผาที่มากมี
และฉันในนามเถาวัลย์ จะอยู่เคียงข้างเธอคนดี
อีกกี่เดือนกี่ปี ก็ไม่มีวันลาลับไกล
ต่อให้ผู้คนมากมาย จะหล่นหายไม่หวนคืน
แต่จะมีฉันเพียงผู้นึง ที่ยังรักและห่วงใย
ยามเมื่อเธอเติบโต เพื่อนดอกไม้จะค่อยหายไป
แต่เธอก็ต้องไปให้ไหว เพื่อชมผืนพงไพรแห่งนี้
หากความรักของเรามันเป็นอย่างนี้
ฉันยินดีโอบกอดเธอต้นไม้ใหญ่
หากลมฝนวันไหนมันแห้งเหือดไป
ฉันจะเลื้อยไปยังสายลำธาร เอาน้ำให้เธอ
ยามที่เธอเหี่ยวเฉา ยามที่เธอโรยรา
เมื่อยามที่ป่าพาเธอกลับคืน
ฉันจะยอมถูกกลืนลงไป เคียงข้างเธอ
บุปผา นภา นที สิ่งเหล้านี้ไม่ต้องการ
ภูเขาพื้นดินสายธาร ไม่เคยคิดจะไขว่คว้า
เหมือนว่าความหวังดี จะมีให้ต้นไม้มากกว่า
มันเลยไม่ปรารถนา จะเข้ามาครอบครองผู้ใด
เวลาพรากคนข้างกาย พรากความหมายความทรงจำ
เวลาพรากเอาความงาม หมู่ดอกไม้ไปจากเธอ
แต่ไม่เคยมีเลย ที่ทำให้ฉันต้องพรากเธอ
ไม่มีสักทีเลยเธอ ที่ไม่เจอฉันอยู่ตรงนี้
หากความรักของเรามันเป็นอย่างนี้
ฉันยินดีโอบกอดเธอต้นไม้ใหญ่
หากลมฝนวันไหนมันแห้งเหือดไป
ฉันจะเลื้อยไปยังสายลำธาร เอาน้ำให้เธอ
ยามที่เธอเหี่ยวเฉา ยามที่เธอโรยรา
เมื่อยามที่ป่าพาเธอกลับคืน
ฉันจะยอมถูกกลืนลงไป เคียงข้างเธอ
ถ้าลองมองมันดีๆ บทความนี้คือที่สุด
ของความรักที่สุดแท้ ไม่มีแม้ที่เปรียบปราน
ความหวังดีเถาวัลย์เปรียบดังฉันที่ให้เธอ
แม้มันไม่ได้เลิศเลอ แต่เธอหาไม่ได้อีกแล้ว
ก็มีบางที่น้อยใจ เธอใส่ใจดอกไม้ช่ออื่น
แต่ฉันก็ไม่เคยจะฝืน ปล่อยมือฉันที่กอดเธอ
หลายครั้งที่มองดูเธอ หกระเหินปนกันไป
แต่เถาวัลย์ก็ไม่เคยไปไหน ยังกอดต้นไม้ไว้สุดแรง
หากว่ามันต้องตาย ปรารถนาไว้เพียงแค่
ให้ตายไปกับรักแท้ เจ้าต้นไม้ดั่งที่ต้องการ
