* อยู่ในรัตติกาล อยู๋กับความเงียบงัน มันจะเหงาได้อีกเพียงใด
มันผ่านมาเนิ่นนาน จนเธอเดินเข้ามา ใจของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป
จากที่มีเรื่องที่ใจต้องทน จากที่เป็นคนที่ไม่อ่อนโยน แต่ตอนที่เธอจับมือฉันไว้
(หลุดออกจาก 99 ฝันร้าย)
จากนี้ฉันคงจะไม่ต้องทน เพราะฉันมีเธอที่คอยปลอบโยน ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจะตาย
(อยากอยู่กับเธอจนวันสุดท้าย)
เธอโอบกอดใจของฉันไว้ เธอไม่แคร์ใครมองฉันร้าย
เท่านี้ฉันก็จะรักเธอจนวันตาย ขอแค่เธอไม่ทิ้งกันไป
ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มหมดไป เมื่อได้จับมือกับความสดใส
รักที่ฉันเคยทำหล่นหาย จะใช้กับเธอเป็นคนสุดท้าย
เธอโอบกอดใจของฉันไว้ เธอไม่แคร์ใครมองฉันร้าย
เท่านี้ฉันก็จะรักเธอจนวันตาย ขอแค่เธอไม่ทิ้งกันไป
รู้มั้ยฉันให้เธอได้หมดใจ ฝันร้ายของฉันมันได้จบไป
เธอคือนิยามของความสดใส และสวยยิ่งกว่านิยายบทไหน