เสียงเขาโห่ได้ฟัง วังเวง แว่ว
สิ้นหวังแล้ว รักเรา จึงเศร้าหมอง
เห็นขันหมาก เขาแห่มา
น้ำตานอง ชะเง้อมอง โอ้อนาถ
แทบขาด เออใจ
โอ้คู่หมั้น คู่หมาย ต้องกลายกลับ
มาลาลับแสนเลว เพราะเหลวไหล
ลืมความหลังครั้งก่อน สะท้อนใจ
สิ้นเยื่อใยผันแปร ไม่แน่นอน
หนึ่งพรรษาลาบวช ปวดใจแท้
กลับไม่แน่เหมือนนึก สึกมาก่อน
ทิ้งสลัดตัดอาลัย ไม่อาวรณ์
เหมือนหลอกหลอนตัวเรา ให้เฝ้ารอ
วาดวิมานเอาไว้วิไลหรู
จะเคียงคู่แนบข้าง สร้างเรือนหอ
เหมือนจุดใต้ในน้ำ พลันตำตอ
จะมาขอฝันค้าง เลิกร้างไกล
หนทางรักมืดมัวสลัวแล้ว
เขาเปลี่ยนแนวหลักฐาน แต่งงานใหม่
เห็นเขายิ้มเหมือนเย้ย ผ่านเลยไป
น้ำตาไหลครวญคร่ำ ช้ำฤดี
ต้องอกหัก รักสลาย เอ้อ
ต้องอกหักรักสลาย หม้ายขันหมาก
หญิงคนยาก หลั่งน้ำตา เมินหน้าหนี
รอให้หม่นหมองมัว ชั่วชีวี
เหมือนชาตินี้ บาปนำ ช้ำใจ ไปนาน
