ฉันเปรียบฉันไว้เป็นน้ำค้างที่ร่วงหล่น
จากฟ้านภาลัยโอบกอดผืนทรายผืนดินปกคลุม
ดูแลเจ้าดอกไม้ให้ไสวงดงามตามกาลเวลา
และพอเช้าฉันก็ไร้ค่าแสงส่องมาปกคลุมทดแทน
ดอกหญ้าก็เติบโตด้วยน้ำค้างที่คอยดูแล
แต่ใยหนอเจ้าถึงคอยแต่ดวงดาวส่องแสงกระทบ
ด้วยความคิดว่าดวงดาวคือคนทำดอกหญ้าให้งดงามได้
แต่หาไม่รู้ได้ไม่ น้ำค้างคือผู้หวังดี
ไม่ใช่ฝนไม่ใช่ลำธาร
ที่หล่อเลี้ยงความงามของเจ้า
ดอกหญ้าไม่คิดบ้างเลยหรือเปล่า
ว่าเจ้าเติบโตทุกวันเพราะใคร
นี่แหละหนอความรัก
วัฏจักรของความรู้สึก
เพราะเราต่างคนต่างนึก
หลายคนก็หลายสารพัดนึก
ต่างแสดงความรู้สึก
ตีราคาค่าความรักของมันกันไปเอง
ฉันเปรียบเพลงนี่ไว้เช่นความหลังที่บริสุทธิ์
จากสามัญสู่สูงสุด ความรักมันเกิดขึ้นกับคนทุกคน
แต่ว่าใครเล่าใครหนอ ที่จะหวังแค่เพียงดูแล
แต่ขอไม่ขอแม้แต่จะมาเป็นผู้ครอบครอง
ใยเจ้าความรัก เป็นเช่นนี้ไม่มีเข้าใจ
คนที่หวังดี คือคนที่ใกล้
แต่คนไกลกับกลายเป็นผู้โชคดี
น้ำค้างก็ยังคง คอยทำหน้าที่ของมันต่อไป
แค่เห็นดอกหญ้าให้สวยงดงามได้ เท่านี้ก็ปลื้มปริ่มใจ
เพราะฉันมันเกิดมา เพื่อไม่หวังอะไรแม้แต่
เธอจะรู้ไม่รู้ก็แล้วแต่ ความรักของฉันคือการหวังดี
นี่แหละหนอความรัก
วัฏจักรของความรู้สึก
เพราะต่างคนต่างนึก
หลายคนก็หลายสารพัดนึก
ต่างแสดงความรู้สึก
ตีราคาค่าความรักของมันกันไปเอง
ฉันเปรียบเพลงนี้ไว้เช่นความหลังที่บริสุทธิ์
จากสามัญสู่สูงสุด ความรักมันเกิดขึ้นกับคนทุกคน
แต่ว่าใครเล่าใครหนอ ที่จะหวังแค่เพียงดูแล
แต่ขอไม่ขอแม้แต่จะมาเป็นผู้ครอบครอง
ใยเจ้าความรัก เป็นเช่นนี้ไม่มีเข้าใจ
คนที่หวังดี คือคนที่ใกล้
แต่คนไกลกับกลายเป็นผู้โชคดี
น้ำค้างก็ยังคง คอยทำหน้าที่ของมันต่อไป
แค่เห็นดอกหญ้าให้สวยงดงามได้ เท่านี้ก็ปลื้มปริ่มใจ
เพราะฉันมันเกิดมา เพื่อไม่หวังอะไรแม้แต่
เธอจะรู้ไม่รู้ก็แล้วแต่ ความรักของฉันคือการหวังดี
ไม่ใช่ฝนไม่ใช่ลำธารที่หล่อเลี้ยงความงามของเจ้า
ดอกหญ้าไม่คิดบ้างเลยหรือเปล่า
ว่าเจ้าสวยงามทุกวันนี้เพราะใคร