เราเคยเป็นคู่รักคู่หนึ่ง ที่รักกันเป็นธรรมดา มีเวลาให้กัน รักกันมาทุกวัน และมีความสุขดี
แต่อยู่ดี ๆ มีคน ๆ หนึ่ง ที่ไม่มีความธรรมดา ฉันเห็นเธอนั้นแอบส่งสายตา แบบที่เธอทำกับฉันวันนั้น
วันที่ฉันและเธอพบกัน มันเป็นความทรงจำที่ดี แต่ทำไมวันนี้เธอกลับมาทิ้งฉันไปอยู่กับเค้า
หากเธอมาขอให้ฉันยินดีกับเธอ คงไม่มีทาง เพราะวันนี้เธอไม่ต้องการฉันอีกแล้ว
* ฉันจะไม่ยินดีกับรักครั้งนี้ของเธอกับเค้า มันทำให้ฉันต้องเหงา และทำให้ฉันต้องมีต้องมีน้ำตา
และฉันจะไม่อ่อนแอ ไอ้คนขี้แพ้ต้องไม่ใช่ฉัน ฉันจะพยายามไม่เอาความหลังมาพังหัวใจ(ให้เจ็บปวด)
ช่างน่าตลกดี ที่ตี 5 ตี 6 ฉันยังประกบและประกอบคำสบถ ให้มันออกมาเป็นเพลง
ที่สะกดจดลงไปในกระดาษ ขณะที่ใจฉันมืดลง แต่กลับเป็นเธอที่สว่าง
บนความรู้สึกที่ลำบากใจจน ฉันนั้นอยากตาย ฉันควรได้ยินอีกมั้ยกับคำที่บอกว่าอย่าไป
ไม่อยากให้ห่างไกลกัน จนวันที่จากกันไป ไอ้คำสุดท้ายที่เธอบอกฉันคือเราต้องอาจไกลกัน
แม้วันเวลาจะผันเปลี่ยน จากตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นไง แต่คนที่ฉันเกลียดไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
ก็คงเป็นคนที่ไปจากฉันและลาไป แบบคาใจ แล้วฉันต้องปล่อยให้ความรู้สึกของฉันมันชินและชาไป
ไม่ต้องร้องไห้อีก จะทำยังก็ได้ให้มันไม่คิดถึงเธอ
แล้วเธอก็คงได้ยินว่าบาร์ก่อนหน้ามันไม่สัมผัส ก็เหมือนกับความรู้สึกของฉันที่เธอมองว่ามันไม่สำคัญ
( * )
บาดแผลที่เธอได้ฝากไว้ มันทำให้ฉันอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง
แต่ฉันต้องฝืนและทนเอาไว้ แค่ค่ำคืนที่มันโหดร้าย และฉันจะพยายามให้เธอหายไป
( * )