คุณชอบมาถามว่าผมโอเคไหม คุณชอบมาใช้สายตาไม่ไว้ใจ
คุณรู้บ้างไหมที่ผมชอบเหม่อลอย ไม่พูดไม่ฝอยกับคนอย่างคุณ
ที่คุณถามว่าทำไมผมชอบนั่งพูดนั่งพูดนั่งพูดอยู่คนเดียว
ทำไมไม่มองหน้าใคร ไม่คุยกับใคร ไม่สบตาใครสักคน
ที่คุณถามว่าทำไม ผมชอบนั่งพูด นั่งพร่ำ นั่งเพรื่อนั่งบ่น
เป็นเพราะผมไม่เคยไว้ใจพวกคุณสักคนแม้แต่คนเดียว
ใครมาถามว่าทำไม มันเป็นแบบนั้น ก็มองตรงด้วยสายตาที่ดูสงสัย
* ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้คลั่งยังรู้ตัว
ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้มั่ว ใจผมไม่รั่ว สบายดี
จะคิดยังไงยังไงก็ช่างใคร จะพูดอะไรพูดไปไม่รู้สึก
จะคิดจะนึกให้ลึกซักแค่ไหน จะว่าอะไรไม่แคร์อยู่แล้ว
คนที่ผมจะไว้ใจที่สุด ที่สุดในที่สุดนั้นคือตัวผมเอง
ผมจึงคุยกับตัวเองนั่งพูดคนเดียว ไม่เกี่ยวกับใคร เหมือนบ้า
คุณชอบมาหาว่าผมทำตัวให้ผิดแผก แปลกแยกแตกต่างฟุ้งซ่าน
เป็นอาการเริ่มต้นของคน ที่พวกคุณทุกคนเรียกกันว่าบ้า
** พวกคุณมาถามว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ก็ไอ้คนดีๆ อย่างคุณนะผมเป็นมาแล้ว
( * )
( ** , * , * )