ฉันเขียนไรม์ลงในกระดาษ ในวันที่ปราศจากเธอ วันนี้มันมีแต่คำปลอบใจที่ออกจากปากเกลอ
มันเป็นสถานการณ์บางอย่างที่ฉันไม่อยากเจอ รู้สึกบ้านนี้มันว่างเปล่าทั้งที่ไม่ขาดเฟอร์
หรือเพราะขาดเธอ ในวันที่มีทุกอย่างทำไมเหมือนขาดบางสิ่ง
ฉันรู้สึกเหมือนเป็นต้นไม้ที่ไม่มีนกเกาะตามกิ่ง
คงไม่มีเธอคอยโทรตามในยามที่ทัวร์อยู่ต่างทิ่น และก็ไม่รู้อีกกี่นานแผลจะสมานในความจริง
ถ้าเปรียบให้ฉันเป็นหิ่งห้อย เธอคงจะเป็นดั่งกองไฟ
เธอวางกับดักเธอยั่วโมโห เพราะว่าเธออยู่ว่าฉันไม่ยอมใคร
นิสัยเสียเสียจึงเป็นเหตุผลที่ฉันต้องตรอมใจ
รู้ไหมเธอนิ่งแล้วไปเงียบเงียบ มันเจ็บซะยิ่งกว่าเธอเพิ่งกลอนไง
* ให้มันเป็นอย่างนี้ ดีแล้ว ฉันเข้าใจเธอดีทุกอย่าง
เธอคงเก็บมันไว้ เนิ่นนาน มันจึงกลายเป็นระเบิดเวลา ที่วันนี้ระเบิดขึ้นมา
เธอคงจะอยากมีไอ้คนที่ได้ดั่งใจ ส่วนฉันมันไม่ได้เรื่องไม่ได้ครบเครื่องอย่างใคร
เต่าอย่างฉันมันช้าเชื่อง ต่างจากเธอที่เคลื่อนไปอย่างไว
เหนื่อยมามากพอวันนี้เธอขอห่างไปอย่างไกล
ฉันคงต้องเมาคงต้องกินเบียร์สักนึงลัง ไม่แปลกที่เธอจะพูดว่าเธออิจฉาคนอื่นจัง
มีคำพูดที่อยากจะพูดกับเธออยู่อีกเป็นหมื่นคำ
แต่ว่าฉันคงไม่มีโอกาส และไม่มีปากที่จะไปพูดให้คนอื่นฟัง
ระเบิดถูกติดตั้งในวันที่ฉันไม่ใส่ใจ สถานการณ์มันแย่ลงและฉันคือคนที่ใส่ไฟ
อะไรก็ตามฉันมันเคยกลัว ตัวตัวหรือต้องไปใส่ใคร
และฉันละเลยละลืมทุกอย่าง ว่าเธอหรือเปล่าที่ฉันควรใส่ใจ
( * )