กินข้าวทั้งน้ำตา มีดกรีดขาก็ไม่ช่วยอะไร เลยตั้งคำถามกับตัวเองในใจ ว่าทำไม ทำไม ทำไม ทำไม
ถึงต้องเจ็บ...ขนาดนี้ เหมือนหนึ่งวันมีล้านนาที ถ้าจะเจ็บขนาดนี้ให้ฉันตาย ยังง่ายกว่า….
เห็นภาพเธอทุกทีก็คิดถึง ในเมื่อความทรงจำของเราสองคนยังติดตาและลึกซึ้ง
ยังตราตรึง..ในสมอง มีเพียงภาพของเราทั้งสอง
น้ำตาไหลแปดเปื้อนที่หมอน เพราะความทรงจำยังตามมาหลอน
* ทุกครั้งที่เลื่อนเฟสไปเจอเธอกับเขาบอกรักกัน
แค่เพียงเท่านั้นก็ไหวหวั่น แค่เห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกัน
** มันทำให้รู้ว่าเธอกับเขาเข้ากันมากเท่าไหร่
เมื่อเสียงหัวใจของเธอยังคงเรียกร้องแต่เขานั้นหนา
ก็เปรียบดั่งเธอคือดวงอาทิตย์ส่วนฉันเป็นเพียงจันทรา
ต่อให้ชาติหน้าก็ไม่ได้คู่กัน ถ้าจะเจ็บขนาดนั้นให้ฉันตายยังง่ายกว่า
คิดอยู่ในใจ เธอจะไปกับเขาทำไม ขอโทษทีฉันก็แค่สงสัย บอกฉันทีว่าฉันไม่ดีตรงไหน
ทรมาน ทรมาน ถึงหัวใจเมื่อไม่มีเธอ จากนี้ไปจะอยู่อย่างไร เมื่อเธอ
ไม่มีใจ ไม่มีใจ ทนไม่ไหว ทนไม่ไหว ฉันจะตาย ฉันจะตาย ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ยอมตาย....