กินข้าวทั้งน้ำตา มีดกรีดขาก็ไม่ช่วยอะไร เลยตั้งคำถามกับตัวเองในใจ ว่าทำไม ทำไม ทำไม ทำไม 
ถึงต้องเจ็บ...ขนาดนี้ เหมือนหนึ่งวันมีล้านนาที ถ้าจะเจ็บขนาดนี้ให้ฉันตาย ยังง่ายกว่า…. 
เห็นภาพเธอทุกทีก็คิดถึง ในเมื่อความทรงจำของเราสองคนยังติดตาและลึกซึ้ง 
ยังตราตรึง..ในสมอง มีเพียงภาพของเราทั้งสอง 
น้ำตาไหลแปดเปื้อนที่หมอน เพราะความทรงจำยังตามมาหลอน 
   * ทุกครั้งที่เลื่อนเฟสไปเจอเธอกับเขาบอกรักกัน 
   แค่เพียงเท่านั้นก็ไหวหวั่น แค่เห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกัน 
     ** มันทำให้รู้ว่าเธอกับเขาเข้ากันมากเท่าไหร่ 
    เมื่อเสียงหัวใจของเธอยังคงเรียกร้องแต่เขานั้นหนา 
     ก็เปรียบดั่งเธอคือดวงอาทิตย์ส่วนฉันเป็นเพียงจันทรา
     ต่อให้ชาติหน้าก็ไม่ได้คู่กัน ถ้าจะเจ็บขนาดนั้นให้ฉันตายยังง่ายกว่า 
คิดอยู่ในใจ เธอจะไปกับเขาทำไม ขอโทษทีฉันก็แค่สงสัย บอกฉันทีว่าฉันไม่ดีตรงไหน 
ทรมาน ทรมาน ถึงหัวใจเมื่อไม่มีเธอ จากนี้ไปจะอยู่อย่างไร เมื่อเธอ 
ไม่มีใจ ไม่มีใจ ทนไม่ไหว ทนไม่ไหว ฉันจะตาย ฉันจะตาย ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ยอมตาย....