คล้ายกำลังปลิดปลิวล่องลอยไป ไร้กำลังเหนี่ยวรั้งทิศทาง
เหมือนละอองบอบบาง เคว้งคว้างไปกับสายลม
คล้ายปลายทางที่รอนั้นเลือนลาง เสียงผู้คนห่างไปทุกที
เหมือนลืมตาแต่ฝัน เหมือนความจริงไม่เคยมี
ยิ่งนานวัน ก็ยิ่งไม่เข้าใจ ในสิ่งนี้
* เหนื่อยกับความเดียวดายท่ามกลางผู้คน ในคืนมืดหม่น
เหนื่อยกับการดิ้นรน หนทางที่มา ไกลลิบตา
ฝ่าท่ามกลางคลื่นลมถ้อยคำของคน เกินจะปล่อย..วาง ดิ่งลงในความมืดมิดเลือนลาง
ยิ่งนานยิ่งเคว้งคว้าง เหลือเกิน
เคว้งลอยไปกับความไม่เข้าใจ หาตัวตนเท่าไรไม่เจอ
หัวใจเราอ่อนล้า เคว้งเกินจะประคองไว้
ยิ่งนานวัน ก็ยิ่งเหมือนหลงทาง ยิ่งห่างไป
( * )