วันที่เธอทิ้งให้ขาดใจ
ฉันอยู่อย่างไร้ซึ่งชีวิต
เหมือนซากที่ยังต้องทนหายใจ
ฉันค่อยค่อยตายวันละนิด
อยู่อย่างทนทรมาน
บอบช้ำเจียนตาย
อยู่กับคืนวันเลวร้ายมืดมน
เคยอยากให้เธอต้องซมซาน
เหมือนอย่างที่ทำต่อกันไว้
รู้จักสูญเสียและต้องร้าวราน
ยิ่งกว่าที่ฉันต้องเป็นไป
และวันนี้ฉันได้เห็น
สิ่งนั้นเป็นจริง
สิ่งที่เคยปรารถนามานาน
ภาพที่เธอต้องเจ็บช้ำ
ใจสลายเช่นเดียวกัน
สั่นสะท้านและทรมาน
ยิ่งกว่าฉัน
ฉันควรลำพองใจ
วันที่เธอโค่นลง
ฉันควรจะรื่นรมย์
เมื่อฝันเป็นจริง
แต่แววตารวดร้าวเจ็บปวด
ของเธอคู่นั้น
กลับสะเทือนใจ
ต่อฉันยิ่งกว่าใคร
ฉันควรจะยินดี
วันที่เธอวอดวาย
ฉันควรระเริงใจ
เพื่อให้สาสมกัน
กลับกลายเป็นลึกลึก
ไม่อาจลบความผูกพัน
เมื่อเธอคือคนที่ยังเป็นที่รัก
รักเหลือเกิน...
เธอจะปวดร้าวสักเพียงไหน
เธออยู่อย่างไรบ้างตอนนี้
ฉันกลับเป็นคนที่ใจหาย
เป็นห่วงเป็นใยอยู่ทางนี้
เมื่อต้องสูญเสียของที่รัก
สุดหัวใจ
เจ็บแค่ไหนใจของฉันรู้ดี
เมื่อได้เห็นความขื่นขม
ความอ้างว้างที่เธอมี
กลับเป็นใจฉันนี่เอง
ที่สลาย
ฉันควรลำพองใจ
วันที่เธอโค่นลง
ฉันควรจะรื่นรมย์
เมื่อฝันเป็นจริง
แต่แววตารวดร้าวเจ็บปวด
ของเธอคู่นั้น
กลับสะเทือนใจ
ต่อฉันยิ่งกว่าใคร
ฉันควรจะยินดี
วันที่เธอวอดวาย
ฉันควรระเริงใจ
เพื่อให้สาสมกัน
กลับกลายเป็นลึกลึก
ไม่อาจลบความผูกพัน
เมื่อเธอคือคนที่ยังเป็นที่รัก
รักเหลือเกิน...
ฉันทำไม่ได้ ฉันยังคงเจ็บ
ยิ่งกว่าเธอ...
