อยากจะเขียนอยากจะจดให้มันหมด ทุกความเจ็บช้ำเขียนใส่ลงไปไม่รู้จบ
ทุกๆความผิดหวังที่ทำให้ใจมึงหายหด จงระบายมันออกมาเท่าที่กระดาษมันพอจด
จำความรู้สึกในตอนนี้ให้ขึ้นใจ เรียนรู้ไปกับมันเพื่อรอมันหวนกลับมาใหม่
ถ้ามึงคิดที่จะรักมันไม่มีวันหายไป และตราบาปของความรู้สึกจะอยู่กับมึงไปจนตาย
ความเสียใจจะทิ่มแทงทแยงลึกไปถึงกระดูกดำ แต่มึงจงเรียนรู้ เพื่อสุดท้ายจะหลาบจำ
ไม่กลับคำ หวนคืน กลับไปยืนอยู่จุดเดิม ถ้ามึงรู้จักหลาบจำก็อย่ากลับไปโดนซ้ำเติม
ทุกๆสิ่งบนโลก ไม่มีอะไรที่แน่นอน แม้กระทั่งความเจ็บปวด มันก็มีเวลาที่สุกงอม
ถึงแม้เวลามันดูเหมือนถูกตัดทอน แต่มึงต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ในใจจะสั่นคลอน
* มึงต้องเข้มแข็ง แม้ในใจจะอ่อนแอ ยืนด้วยแข้งขาที่มี แม้ไม่มีใครเหลียวแล
ใครจะมองยังไงไม่ต้องสนไม่ต้องแคร์ แม้ว่าในสุดท้ายทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
** ไม่อาจจะยืนได้เหมือนวันเก่า สุดท้ายไม่มีแล้วเรา
จดจำเอาไว้ทุกสิ่ง สุดท้ายต้องปล่อยมือ ต้องรับความจริง
บางอารมณ์ก็นึกคิดอยากให้ชีวิตมันจบไป มันไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะต้านทานความเสียใจ
แต่มึงจงอย่าลืมว่ามึงอยู่เพื่อใคร ก็แค่คนคนเดียว จะตายเพื่อมันทำไม
มันยังมีอีกหลายปัญหาที่พร้อมจะถาโถมมาใส่มึง เรื่องที่มึงเสียใจที่สุดบางทีอาจจะไม่ได้ครึ่งนึง
ของใครหลายๆคน ที่ต้องเผชิญปัญหาตั้งมากมาย แต่แล้วสุดท้ายทางออกของเค้าก็ไม่ใช่ความตาย
( * , ** )
*** อยากจะลืมจะลบทุกอย่าง ความรักที่มันสวยงาม
โปรดจงอย่าหัน อย่ามองมาที่ฉันได้ไหม
และฉันไม่คิดจะกลับไป
คืนวันที่ผ่านได้เปลี่ยนไป
มึงต้องเข้มแข็งแม้อ่อนแอ แม้ไม่มีใครมาเหลียวแล ไม่ต้องไปสนไม่ต้องแคร์ แม้ทุกๆอย่างจะเปลี่ยน
เปลี่ยนไป
( ** , *** )
อยากจะเขียนอยากจะจดให้มันหมด ทุกความเจ็บช้ำเขียนใส่ลงไปไม่รู้จบ
ทุกๆความผิดหวังที่ทำให้ใจมึงหายหด จงระบายมันออกมาเท่าที่กระดาษมันพอจด