เหม่อมอง อาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็จะหมุนไป
ความเหงากับวันเวลาก็แปนผันตรงกันไป ยิ่งนานเท่าไรยิ่งเหงา
หลับตา นอนคิดจะรู้ปัญหาอยากจะเข้าใจ
ความรักกับวันเวลาแปรผกผันกันหรือไง ยิ่งนานเท่าไรรักจึงน้อยลง
* เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจ ลดจนลบเลือนไป ทุกคืนยังรอ ว่าเธอจะกลับมาไหม
กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ เหงามันหนาวเกินไป ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม
เหม่อมอง อาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็จะเข้าใจ
ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจ ยิ่งรักเท่าไรเหงายิ่งน้อยลง
หลักการ ความรักกับช่วงเวลาและความเหงาใจ
เรียงร้อยเป็นสมการการแปรผันแทนค่าไป มีใครเข้าใจสิ่งไหน
สุดท้าย จะคิดหลักการจากไหนคงไม่สำคัญ
วันนั้นที่เธอจากไปมีทางไหนแก้ไขมัน หลักการร้อยพันไม่มีคำตอบ
( * )
เหม่อมอง อาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็จะเข้าใจ
ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจอย่างนั้น ยังรออยู่ทุกวัน ถ้าเธอรักกันฉันไม่เหงาเลย
เธอยังรักกันฉันไม่เหงาเลย ตอนเรารักกันฉันไม่เหงาเลย ตอนเรารักกันฉันไม่เหงาเลย