แต่ก่อนทุกครั้งทีไร ได้อ่านได้เห็นในบทกวี แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป ไม่เคยไยดีไม่ซึ้งไม่ชวนฝัน
* ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า คือความรักที่กลายเป็นความเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยว กับเรา
จนวันที่เขาลืมเรา จู่จู่ความเหงาก็เกิดมี กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
( * )
** อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้
( ** )
อ่านไปอย่างช้าๆ รักมันช้ำๆ แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา
ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา