มีฤดูหนึ่ง มันช่างยาวนาน ยังไม่แปรเปลี่ยน
เป็นฤดูกาล ที่เฝ้ารังควาญ มันช่างผิดเพี้ยน
* ฝนตั้งเค้าอีกแล้ว เมฆหมอกไม่แคล้วครบคลุมครึ้มไป
ฉันจะหลบ ได้ที่ไหน ตั้งแต่เธอนั้นเดินจากไป เหมือนถูกบังคับให้เปียกตลอดมา
** ต้องติดอยู่ในฤดูอกหัก ตกอยู่ในห้วงความรักที่มันเลวร้าย
ต้องอยู่ท่ามกลางสายลมของความหนาวใจ และเปียกปอนไปทั้งใจด้วยหยดน้ำตา
หยดน้ำตาหนึ่ง หล่นร่วงโปรยปราย นองท่วมหัวใจ
ความเศร้าลำพัง ยังเฝ้าคอยเติม จนเริ่มไม่ไหว
( * , ** )
อีกนานไหมที่ใจจะผ่านมันไป อีกนานไหมที่เป็นอย่างนี้
( ** )