มันเป็นอาการที่ไม่มีวันเข้าใจ เงียบจนเกินเหงา เจ็บแปลบถึงข้างใน
รับรู้ลึกซึ้งเดียวดายแต่เพียงผู้เดียว สิ่งที่มีก็มีเพียงแค่ความจริง เราไม่มีใคร
** ได้ยินเสียงแว่วดังข้างในหู เป็นเสียงที่ทำอย่างไรให้มันแผ่วลง ไม่รู้ เกิดอาการ ตั้งแต่วัน เธอนั้นพูดคำอำลา
และจากในครั้งนั้น เมื่ออยู่เงียบๆทีไร
** ได้ยินแต่เสียงของใครคนนั้น ที่ทำโลกนี้เหลือเพียงแต่ฉัน และมันจะก้องกังวานไปนานสักเท่าไร
เหมือนหัวใจกำลังเจอโรคร้าย ใจฉันโดนความเงียบเหงาทำร้าย ยังนึกกลัวว่าฉันจะอยู่ไปไม่ไหว หากวันหนึ่งความเงียบดังเกินไป
คอยทำตัวเองให้มีผู้คนรอบกาย ให้ได้ยินเสียง ของใครๆมากมาย
จนมันกลบบางคนที่เคยรักกัน กลบอย่างไรก็ยังคงเหลือความจริง เธอนั้นไม่อยู่
คำสุดท้ายเคยดังข้างในหู แต่แล้วเวลาผ่านไปทำไมยังดังไม่รู้
บอกตัวเอง เปิดเพลงฟัง อีกครั้งให้เพลงมันดัง จนกลบความเวิ้งว้าง บนโลกที่ไม่มีใคร