ท้องฟ้าแดงกล่ำ ลม พัดมาอย่างน่ากลัว
เมฆเคลื่อนลงต่ำ ดำมืดมัว ใจเต้นรัว
เสียงฟ้าดังลั่น จนพื้นดินสะท้านแรง
แม้ใจยังสั่น มันสำแดง ลมพัดแรง
แต่ลมร้ายไม่อาจล้ม ใบหญ้าริมทาง
ไม่เคยขืน ไม่เคยฝืน ได้แต่เอนตาม
ดุจชีวิตต้องเอนพริ้ว โอนอ่อนเอนตาม พายุ พายุ
ท้องฟ้าพลันสว่าง ชีวิตต้องต่อสู้ไป
ฝันยังไกลห่าง ห่างเท่าใดอยู่สู้ไป
ไปต่อไป แต่เคยคิดว่าชีวิตเป็นอย่างต้นไทร
ไม่เคยโค้ง ไม่เคยโน้มให้กับสิ่งใด
เพิ่งจะรู้ว่าชีวิตต้องอ่อนเอนตาม พายุ