กี่สิบหนาวแล้วกี่สิบฝน พ้นมากี่ฤดู
จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่ วันเลี่ยมทองของวัย
รุ่นหนุ่มรุ่นสาวเรียกเรารุ่นใหญ่ แต่ไม่มีใครเข้าใจ จริง
แก่ก็เหงายิ่งแก่ยิ่งเหงาเก๋าแต่กร่อยข้างใน
เหนื่อยกับงานยังฝันถึงไหล่ใครให้ยืนซบอิง
เหมือนสุขหัวใจพร้อมไปทุกสิ่ง
แต่ความจริงนะโคตร เหงา
ได้แต่ยืน (ได้แต่ยืน) มองพระจันทร์ (มองพระจันทร์)
ทุกคืนดึกดื่น ไปยันเช้า
ยิ่งได้เห็น (ยิ่งได้เห็น) ฟ้าที่ไร้ดาว (ฟ้าที่ไร้ดาว)
หัวใจเก่าๆ ก็ถอนใจ
อยากมีใครสักคนมาคอยแคร์ดูแลหัวใจชรา
รุ่นนี้คงเหลือเวลาไม่มากไม่มายเท่าใด
อยากมีใครสักคนมาเคลียคลอรอเติมเชื้อฟืนให้ไฟ
ให้โลกรู้ว่ารุ่นใหญ่ ก็ใจเปลี่ยว
ผ่านชีวิตหนทางที่ยาวไกล หัวใจมันอ่อนมันล้าเกิน
ให้เดินคนเดียวมันเหงาเกินไป
แก่ก็เหงายิ่งแก่ยิ่งเหงาเอาแต่กร่อยข้างใน
เหนื่อยกับงานยังฝันถึงใครใครให้ยืนสบอิง
เหมือนสุขหัวใจพร้อมไปทุกสิ่ง
แต่ความจริงนะโคตร เหงา
ได้แต่ยืน (ได้แต่ยืน) มองพระจันทร์ (มองพระจันทร์)
ทุกคืนดึกดื่น ไปยันเช้า
ใครจะรักรุ่นใหญ่ ใครจะสนคนแก่
ใครจะพร้อมจะเข้าใจ ใครจะรักรุ่นใหญ่
พอจะมีบ้างไหม อยากจะขอเอาหัวใจ
กี่สิบหนาวแล้วกี่สิบฝน พ้นมากี่ฤดู
จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่ วันเลี่ยมทองของวัย
แก่ก็เหงายิ่งแก่ยิ่งเหงาเก๋าแต่กร่อยข้างใน
เหนื่อยกับงานยังฝันถึงใครใครให้ยืนซบอิง