ตามี ยายมา ตาสา ยายสี อยู่เหย้าเฝ้าเฮือน
นอนดูเดือนเคลื่อนผ่านราตรี
นาไร่ในวันนี้ คงไม่มีลูกหลานเหลนโหลนทำกิน
ข้าวไทยเคยเป็นสินค้าออก
เดี๋ยวนี้เขาบอกจะเป็นสินค้าเข้า
เมื่อชาวนามีชีวิตปวดร้าว
แล้วใครกันเล่าจะกัมหน้าทำนา
อันปู่ย่าตาทวดเคยทำกิน
บัดนี้ผืนดินสิ้นคุณค่า
บ้านเมืองเรายิ่งพัฒนา
(บ้านเมืองเรายิ่งพัฒนา)
ก็ยิ่งนำพาธรรมชาติให้เสื่อมโทรม
ตามี ยายมา ตาสา ยายสี อยู่เหย้าเฝ้าเฮือน
นอนดูเดือนเคลื่อนผ่านราตรี
นาไร่ในวันนี้ คงไม่มีลูกหลานเหลนโหลนทำกิน
ข้าวไทยเคยมีชัยก้องโลก
เป็นมรดกที่เราภาคภูมิใจ
ปลูกข้าวไว้กินไว้ขาย
มุ่งทำรายได้เลี้ยงแผ่นดินสืบมา
ค่าปุ๋ย ค่ายาฆ่าแมลง
ปัญหาฝนแล้งจึงต้องประกันราคา
เมื่อคนกินไม่แลเห็นคุณค่า
(คนกินไม่แลเห็นคุณค่า)
ก็ได้เวลาเป็นชาวนาล้มละลาย
เปิบข้าวกันทุกคราวคำ
แล้วใครบ้างจำว่าข้าวมาจากไหน
หนึ่งคำที่เราเคี้ยวกัน
เคยนึกมั้ยนั่นว่ามาจากใคร
รำลึกถึงบุญคุณแผ่นดิน
อย่ากินแบบเหลือ เผื่อหมูเผื่อหมา
หนึ่งเมล็ดก็มีราคา
หยาดเหงื่อแลกมาของชาวนาไทย
ข้าวไทยในฝันร้ายชาวนา
ที่หมดปัญญาหยัดยืนสู้ต่อไป
แผนพัฒนาชาติไทย
มุ่งทำกำไรไปที่อุตสาหกรรม
ยายมา ตาสา ยายสี
นั่งปิ้งข้าวจี่ป้อนหลานตัวดำๆ
กินไปเถอหำน้อยผู้ตกต่ำ
(กินไปเถอหำน้อยผู้ตกต่ำ)
เปิบข้าวแต่ละคำจำไว้เป็นตำนาน
ฮือ ฮือ จำไว้เป็นตำนาน
ฮือ ฮือ จำไว้เป็นตำนาน
ฮือ ฮือ จำไว้เป็นตำนาน
กินไปเถอหำน้อยผู้ตกต่ำ
เปิบข้าวแต่ละคำจำไว้เป็นตำนาน