ถ้าหากว่าความรักของเรา มันมีไม่เท่ากัน ฉันว่าเราก็ควรต้องยอมรับมัน
หากว่าเรายังฝืน มันก็คงไม่ได้อะไร
หากว่าใครถาม ว่าเราจบลงด้วยเรื่องอะไร ฉันคงทำได้เพียงแค่ตอบเขาไป
ว่าที่สุดแล้วจะทำอย่างไร รักเราที่มีให้ไปมันไม่เท่ากัน
ฉันความจำเสื่อม ไม่เคยจำเรื่องวันที่เรานั้นไม่เข้าใจ
ไม่เคยจะคิดว่าเราสองคนนั้นต้องแยกกันไป เข้ากันไม่ได้ มีแต่ความทรงจำสุดท้ายก็คือฉัน
มันรักเธอเพียงคนเดียว อาจจะดูไม่ดีนัก ที่ตัวฉันเป็นอย่างนี้
อาจจะดูไม่เข้าที ที่ยอมให้เธอทำร้าย แต่ถ้าลองมาเป็นฉัน
มีแค่เพียงหนึ่งเหตุผลที่ง่ายดาย คือรักเธอ เกินกว่าใจของตัวเอง
* แต่จะเก็บต่อไปได้นานแค่ไหน รักที่เอ่อล้นใจ รักที่มีให้เธอมากมาย สุดท้ายไม่มีค่าใด
จะทำให้เธอเห็นใจ จะทำให้เธอสนใจ เพราะรักที่มีมันเกินเอ่ยไป จะบอกเธอด้วยคำๆไหน
(มากเกินกว่าคำอธิบายใดๆ จะเท่าเทียม)
ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตา รักเรา คงไม่คืนย้อนมา
เสียใจ วันที่เธอนั้นลา แต่ร้องไป คงไม่มีอะไรจะดีขึ้นมา
ฉันเข้าใจแต่ทำไม่ได้จริงๆ
บอกอย่างนั้นบอกอย่างนี้ บอกวิธีที่ทำให้ไม่เสียใจ
ต้องหยุดรักเขาได้ยินไหม เข้าใจแต่ทำไม่ได้
เมื่อความรักมันจบแล้ว คงไม่แคล้วต้องมีคนร้องไห้
เมื่อว่ารักเรา มันหมดความหมายเข้าใจ แต่ทำไม่ได้
เหมือนเธอไปยืนที่ตรงหน้าผา กระโดดลงไปหรือถอยลงกลับมาก็ชีวิตเธอ
เธอจะเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า อยากให้ลองทบทวนดูอีกทีว่าจากนี้…ไป
ตัวเธอนั้นควรต้องทำอย่าง รักนี้ต้องเดินต่อไป หรือเธอน่ะควรตัดใจจากตรงนี้จริงๆ
เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า สิ่งที่เธอนั้นทำอยู่ ทำด้วยหัวใจ
ทุ่มเทให้คนที่เขาไม่เคยใส่ใจ คนที่คอยดูแลห่วงใย
แต่เธอไม่เคยจะมองกลับไปสักที คิดดี ๆ แล้วกัน
อย่าบอกฉันว่ามันหายไป อย่าบอกว่าใจ เปลี่ยนไปไม่รักกัน
ไม่อยากรู้เรื่องเธอและฉันที่เคยมีกัน วันนั้นแค่ฝันไป
** และฉันจะทำอย่างไรต่อจากนี้ วันเวลาดีดี ที่มีหมดความหมาย
และฉันจะทนได้นานสักแค่ไหน กับช่วงเวลาที่มันเดียวดายไม่มีเธอ
และฉันต้องรออีกนานสักเพียงไหน ใจที่มันละลายจนเริ่มชินกับความเหงา
ฉันต้องทน ต้องทรมานกับความปวดร้าว กับเรื่องของเราอีกนานเท่าไร
