ฝ่ายพวกลาวเป่าแคน แสนเสนาะ
มาฉอเลาะเข้ากับแคนแสนขยัน
เป็นใจความยามยากจากเวียงจันทน์
ตกมาอยู่เขตขัณฑ์อยุธยา
ผ้าขาวก็บ่มีนุ่ง ผ้าถุงก็บ่มีห่ม
คาดแต่เตี่ยวเกลียวกลม
หนาวลมนี่เหลือแสน
ระเหินระหกตกยาก
เป็นคนกากคนแกน
มีแต่แคนอันเดียว
ก็พอได้เที่ยวขอกิน
ตกมาอยู่ในเมือง
ต้องถีบกระเดื่องกระด้อย ตะบิดตะบอยบ่สิ้น
ถือเคียวไปเกี่ยวญ้า ไปให้ม้าเพื่อนมันกิน
เที่ยวซนซมซาน ไปทุกบ้านทุกถิ่น
จะได้กิน ได้กินก็แต่เดน
แสนอดแสนจน เหมือนดังคนตกนรก
ยามมืดมนฝนตก เที่ยวหยกๆ ถกเขมร
ถือข้องออกไปส่องกบ จับกบยังทุ่งพระเมรุ
เปื้อนทั้งเลนทั้งตม เหม็นขมเหม็นคาว
จับทั้งเจ้าอ่างท้องขึง จับเจ้าอึ่งท้องเขียว
จับเจ้าเบี้ยวเจ้าปู จับเจ้าหนูท้องขาว
จับกบที่ขามันเหยียด จับเอาเขียดที่ขามันยาว
จับเอามาให้สิ้น เอามาต้มกินกับเหล้า
เป็นกรรมของเรา เพราะเจ้าเวียงจันทน์
อายเพื่อนอายเพื่อน
เป็นกรรมของเรา เพราะเจ้าเวียงจันทน์
* ไทยมีประกาศลงวันศุกร์
แรม 4 ค่ำ เดือน 12
ห้ามแอ่วลาวเป่าแคน
เพลงดังกระหึ่ม คือลาวแพน
เล่นกันไปทั้งแว่นแคว้น
เป่าแคนสืบมา
(*)
(พูด) ถ้าลักเล่น
จะจับปรับให้เสียภาษี 2 ต่อ 3 ต่อ
เป็นกรรมของเรา เพราะเจ้าเวียงจันทน์
อายเพื่อนอายเพื่อน
เป็นกรรมของเรา เพราะเจ้าเวียงจันทน์
ไทยมีประกาศลงวันศุกร์
แรม 4 ค่ำ เดือน 12
ห้ามแอ่วลาวเป่าแคน
เพลงดังกระหึ่ม คือลาวแพน
เล่นกันไปทั้งแว่นแคว้น
เป่าแคนสืบมา
(*,*,*,*)