ยามเมื่อฝน หลนมาฟ้าหม่น
เหม่อลอยไปหัวใจรำพัน
เฝ้าคิดถึง แต่ใครคนนั้น
ที่มอบใจให้เพียงผู้เดียว
หมดลมฝน หล่นใบไม่ร่วง
ความเหน็บหนาวเข้ามาแทนที่
ยิ่งคิดถึง ย่ำยามราตรี
ไม่มีไออุ่นข้างเคียงกาย
แม้เพียงรอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ยังจำยังเก็บมาฝัน
ฝันถึงเธออย่างจริงจัง ดังเกิดเมื่อวาน
จนนอนอมยิ้มหลับใหล
ฉันมีรัก คือเธอ คือเธอ
พร่ำและเพ้อเป็นไป
เธอคือแสง แห่งเช้าวันใหม่
ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
หมดลมหนาว เรื่องราวไม่ต่าง
หัวใจยังอ้างว้างว้าเหว่
ใช่ว่าคน ลมพัดใจเพ
เพียงปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปวันๆ
แม้เพียงรอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ยังจำยังเก็บมาฝัน
ฝันถึงเธออย่างจริงจัง ดังเกิดเมื่อวาน
จนนอนอมยิ้มหลับใหล
ฉันมีรัก คือเธอ คือเธอ
พร่ำและเพ้อเป็นไป
เธอคือแสง แห่งเช้าวันใหม่
ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
ส่องนำใจให้ฉันนิรันดร ไม่เคยลืม
ไม่เคยลืม ไม่เคยลืม ไม่เคยลืม
รอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ก็ยังอุตส่าห์เก็บเอาไปฝัน (ฝัน)
ฝันถึงแต่เธอ เป็นจริงเป็นจัง
ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร (โฮ )
รอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ก็ยังอุตส่าห์เก็บเอาไปฝัน (ฝัน)
ฝันถึงแต่เธอ เป็นจริงเป็นจัง
ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร (โฮ )