วันที่ฝนกระหน่ำ
เมฆดำคลุมฟ้ามัวหม่น
คืนพายุคำรณ
อื้ออึงก้องฟ้าคำราม
แต่ดวงตะวันนั้นคงอยู่
แม้หมู่เมฆฝนจะบดบัง
จะมัวหม่นหมองก็ยัง
รำไรลำแสงส่องมา
วันที่ทุกข์ระทม
ระบมรินไหลน้ำตา
ร้าวบาดแผลในวิญญา
โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาลำพัง
แต่ความสุขนั้นมิได้ห่าง
แอบบังในม่านน้ำตา
เฝ้ารอเพียงความหาญกล้า
ชะรอยลบล้างความอ่อนแอ
ใครๆ ๆ ๆ ๆ เคยพ่ายแพ้ตลอดกาล
ก็ใครๆ ๆ ๆ ๆ กลับชื่นบานทุกวี่วัน
เพราะคนคละคนสุขทุกข์ไม่ต่างกัน
ก็คงมีวันเห็นแสงแห่งตะวัน
วันที่เห็นแสงแห่งตะวัน
ไม้ผลัดใบจากกิ่ง
ร่วงโปรยโรยทิ้งเกลื่อนลาน
นั้นคือหนทางผ่าน
เพื่อเพียงผลิใบใหม่มา
แต่งไพรสดใสเขียวทั่วป่า
นกกาเริงร้องเบิกบาน
ช่างงามไพรพฤกษ์ตระหง่าน
เนิ่นนานหมุนเวียนตลอดมา
ใครๆ ๆ ๆ ๆ เคยพ่ายแพ้ตลอดกาล
ก็ใครๆ ๆ ๆ ๆ กลับชื่นบานทุกวี่วัน
เพราะคนคละคนสุขทุกข์ไม่ต่างกัน
ก็คงมีวันเห็นแสงแห่งตะวัน
วันที่เห็นแสงแห่งตะวัน
ไม้ผลัดใบจากกิ่ง
ร่วงโปรยโรยทิ้งเกลื่อนลาน
นั้นคือหนทางผ่าน
เพื่อเพียงผลิใบใหม่มา
แต่งไพรสดใสเขียวทั่วป่า
นกกาเริงร้องเบิกบาน
ช่างงามไพรพฤกษ์ตระหง่าน
เนิ่นนานหมุนเวียนตลอดมา
อดทนต่อไปเถิดหนา
รอเวลาให้ไม้ผลัดใบ
