ฟ้าที่เคยสวยงาม แดดที่ทำให้อุ่นเหลือเกิน
มันเหมือนชีวิตก้าวเดิน อยู่ในฤดูสดใส
แล้วเมื่อคนแสนดี ในวันนี้เป็นคนแสนไกล
ฤดูอบอุ่นของใจ ก็กลับกลายเป็นความมืดมัว
เพราะเธอมาทิ้งกัน แต่ละวันจึงมืดสลัว
เมฆดำของความหวาดกลัว ปกคลุมเอาไว้
เธอทำให้ฉันร้องไห้ เหมือนใจจะขาดแล้วเธอ
ความเข้มแข็งไม่เหลือ ไม่เจอไม่รู้อยู่ไหน
เปียกปอนไปกับฝนตา ที่ไหลที่รินลงมาจากฟ้าใจ
ไม่เพียงแค่พาความรักไป แต่เธอทิ้งฤดูฝนไว้บนใบหน้ากัน
มีแต่คืนสีเทา อยู่กับเช้าที่ทรมาน
นั่งคุยกับความร้าวราน ไม่เคยมีความหวังใด
รอให้ลมฝนซา ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไร
น้ำตาจะยอมแห้งไป จากดวงใจที่ยังมืดมัว
เพราะเธอมาทิ้งกัน แต่ละวันจึงมืดสลัว
เมฆดำของความหวาดกลัว ปกคลุมเอาไว้
เธอทำให้ฉันร้องไห้ เหมือนใจจะขาดแล้วเธอ
ความเข้มแข็งไม่เหลือ ไม่เจอไม่รู้อยู่ไหน
เปียกปอนไปกับฝนตา ที่ไหลที่รินลงมาจากฟ้าใจ
ไม่เพียงแค่พาความรักไป แต่เธอทิ้งฤดูฝนไว้บนใบหน้ากัน
เธอทำให้ฉันร้องไห้ เหมือนใจจะขาดแล้วเธอ
ความเข้มแข็งไม่เหลือ ไม่เจอไม่รู้อยู่ไหน
เปียกปอนไปกับฝนตา ที่ไหลที่รินลงมาจากฟ้าใจ
ไม่เพียงแค่พาความรักไป แต่เธอทิ้งฤดูฝนไว้บนใบหน้ากัน
อีกไม่ช้าน้ำตาเหล่านั้น มันคงท่วมใจ