ยามนี้ฟ้ามืดมน ลมฝนเทกระหน่ำ
ต่างตอกย้ำฤดูกาลที่ผ่านเวียน
จากใบไม้ร่วงโรย กลับฟื้นคืนความสุข
ธรรมชาติให้มาไม่เคยเปลี่ยน
ในขุนเขาทะมึน คนเรียกกันว่าป่า
หลากธารารวมกันเป็นห้วยใหญ่
ตราบความชื้นยังคง ป่าไม้ยังไม่หมด
โลกมนุษย์ก็พบพานแต่ความสุข
ตึกสูงๆ สวยงาม จนแหงนคอตั้งบ่า
สร้างขึ้นมาจากแร่ธาตุและป่าไม้
สร้างให้สูงเท่าใด ก็คงไม่มีประโยชน์
หากป่าเขาต้องโดนทำลายหมด
เพียงไม่ถึงร้อยปี บ้านเรือนก็ทุบป่น
ตึกสุงๆ ไม่ทนเท่าภูเขา
ไยมนุษย์หลงทางทำลายรกกำเนิด
ธรรมชาติเจ้าเอยน้ำตาตก
ยามที่ฟ้าสิ้นฝน คนเราคงสิ้นใจ
แล้ง ร้อน ร้าย หมดไม้ให้ร่มเงา
ความเหน็บหนาวเช้าเย็น ราตรีหฤโหด
โทษสถานเดียวตายตกไปตามกัน
โทษสถานเดียวตายตกไปตามกัน