ยามเมื่อเราเจอกัน เธอสบตาฉันเหมือนหนึ่งทักทาย
ทำให้ใจฉันหาย รู้สึกคล้ายคล้ายฉันมีปมด้อย
เราต้องจากกันไกล เราต่างเศร้าใจเราต่างหลงคอย
เป็นด้วยบุญฉันน้อย จึงปล่อยเธอคอยจนสายเกินไป...
เจอะกันครั้งนี้ ฉันมีความเศร้าฤทัย
ข่มอยู่ภายใน หมดทางเผยใจให้เธอได้เห็น...
ได้แต่มองตากัน เธอสบตาฉันฉันก็คิดเป็น...
ตาไม่อาจซ่อนเร้น ทุกสิ่งที่เห็นนั่นแหละหัวใจ...
เราต้องจากกันไกล เราต่างเศร้าใจเราต่างหลงคอย
เป็นด้วยบุญฉันน้อย จึงปล่อยเธอคอยจนสายเกินไป...
เจอะกันครั้งนี้ ฉันมีความเศร้าฤทัย
ข่มอยู่ภายใน หมดทางเผยใจให้เธอได้เห็น...
ได้แต่มองตากัน เธอสบตาฉันฉันก็คิดเป็น...
ตาไม่อาจซ่อนเร้น ทุกสิ่งที่เห็นนั่นแหละหัวใจ...
ตาไม่อาจซ่อนเร้น ทุกสิ่งที่เห็นนั่นแหละหัวใจ...
