เข้าเมืองกรุงมายี่สิบปี
เห็นอะไรมันเปลี่ยนไปมาก
เดี๋ยวนี้เมืองเจริญ
แต่ผู้คนกลับอยู่อย่างยากลำบาก
มีแต่ความระแวงระวังหวาดกลัวต่างๆ นานา
เมืองที่แทบจะหาวาจาจริงใจ ไม่ได้ยิน
คนเข้ามาเมืองกรุงมากมาย
เพราะไร่นามันล่มจมสิ้น
คนไม่มีจะกินถึงลำบากเท่าใด ก็ต้องดิ้น
ตัวคนเดียวก็ดีอดเท่าใด
ยังพอ…ทำเหนาะทำเนา
ไม่ต้องห่วงลูกเต้าเมียแต่ง
พ่อตาแมายายยกครอบครัว
(พูด) ความรับผิดชอบมันสูงอะ จะทำไงได้เอ้อ
คนหนอคนดิ้นรนหากินดิ้นไป
ดิ้นจนแทบจวนสิ้นใจ ที่ใดที่พอได้กิน
บินเข้า…แมงเม่า พากันบินเข้ากองไฟ
มารับจ้างรับใช้ขายแรงขายของ…ขับแท็กซี่
เก็บเงินได้ทั้งปีก็หมดไปใช้จ่าย…และใช้หนี้
อัตคัดฝืดเคืองเพราะฝูงคนต่างหลั่งไหลกันเข้าเมือง
มองเห็นความรุ่งเรือง ไม่ต่างจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟ
บ้านนามีแต่นา แต่ดิน
ปลูกอะไรเก็บอะไรก็กินได้
อยู่กันอย่างสบายๆ
เงินทองไม่ต้องสน มาจับจ่าย
อยากจะกินปลาช่อน
ปลาหมอปลาไหลก็ไปชายทุ่ง
ก่อนกลับเก็บผักบุ้ง ตำลึงมาอีกกำ
แถมเป็นกำไร
(พูด) เฮ้อ อยู่บ้านนาดีกว่า สบายกว่ากันเยอะ
