อยู่คนเดียวนอนมองดูฟ้าด้วยความสงสัย
ว่าทำไมคนเราถึงต้องมีความเหงา
ชีวิตก็อยากอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นของเรา
ทุกครั้งยังมีเรื่องราวที่มันซับซ้อนให้ทำมากมาย
แต่ละวันวงจรชีวิตก็ดูซ้ำซ้ำ ก้อต้องทำทำทำและต้องทำต่อไป
บางครั้งเหมือนฉันไม่รู้ ฉันจะทำเพื่อใคร
เหมือนฉันไม่มีจุดหมายที่ใจเฝ้าคอย..
อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก้อน้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ
เมื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป
อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก้อน้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ
เมื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป
นี่เหรอชีวิตของฉัน ที่ยังคงละเมอ
และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป
