วันเวลาที่แสนสวยงามของเรา อาจจบเท่านั้น
เป็นเพียงเพราะเราใช้มันทำให้กันและกัน ต้องเสียใจ
เมื่อความเป็นจริงวันวาน เมื่อวานนั้นผ่านไป
แต่เรายังหวัง ให้รักที่เหลือเจือจาง เป็นดั่งเดิมทุกอย่าง เราใฝ่ไปเกินฝัน
จนเป็นความไม่เข้าใจ เวลาจะแปรอะไรจากที่เป็น
ไม่เว้นแม้รัก ที่ผูกพันและเสียดาย
จนวันหนึ่งมันเปลี่ยนเราไปคล้ายใคร ไม่รู้จัก
บางทีเราเป็นเพียงคนโง่ บางทีเราเป็นเพียงคนเหงา
บางทีเราอาจเพียงต้องการแค่เรา ที่หายไป
บางทีเราเป็นเพียงคนหนึ่งธรรมดา ที่ไม่เข้าใจ
ในความหมายรักลึกซึ้ง และแสนยิ่งใหญ่ กว่าใครครอบครอง
เราเคยคิดว่าเราสองเรา ก็ต่าง เข้าใจในรัก
และพยายามทำเหมือนว่า เราเคยรู้จัก ความไว้ใจ
ก็เคยสัญญาว่าไม่ครอบครอง เราแค่ เป็นของกันไว้
แต่ความรักนั้นทำให้ทุกอย่าง มันไม่ง่าย เราใฝ่ไปเกินฝัน
จนเป็นความไม่เข้าใจ เวลาจะแปรอะไรจากที่เป็น
ไม่เว้นแม้รัก ที่ผูกพันและเสียดาย
จนวันหนึ่งมันเปลี่ยนเราไปคล้ายใคร ไม่รู้จัก
บางทีเราเป็นเพียงคนโง่ บางทีเราเป็นเพียงคนเหงา
บางทีเราอาจเพียงต้องการแค่เรา ที่หายไป
บางทีเราเป็นเพียงคนหนึ่งธรรมดา ที่ไม่เข้าใจ
ในความหมายรักลึกซึ้ง และแสนยิ่งใหญ่ กว่าใครรู้
แล้ว มันจะผ่านพ้นไปหรือเปล่า
แล้ว เราจะลืมได้เมื่อไหร่
แล้ว ใจที่พังยับเยิน ใครจะเอาไว้
รัก คือที่มาของความสุข แต่รัก ก็เอามันคืนไป
ไม่รู้ ใครบอกฉันสักทีว่า ความรัก มันคืออะไร
มันคืออะไร ใครบอกฉัน