ชีวิตฉันเคยดีกว่านี้ ตอนนี้เหมือนแสงในเปลวเทียนมันริบหรี่
ฉันมองเห็นส่วนต่างลึกลงในช่องว่าง ฉันเดียวดาย
ชีวิตเงียบงันตั้งแต่เช้าจนดึก แหงนมองดูดวงเดือนยังไร้ดาว
เมฆฝนบนฟ้าพาลมหนาวสั่น ใจฉันไม่อาจปิดบังความจริงจากหัวใจ
เหงายิ่งกว่าเหงา ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้
มีไหมแค่ใครสักคน หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ
ยืนอยู่ลำพังหนาวจนใจแทบขาด
ได้แต่มองฟ้าเมื่อไรจะเช้า...
ผู้คนมากมายร้อยพัน ทำไมมันต้องเป็นฉัน
บ่อยครั้งมีน้ำตาอยู่ข้างกันเป็นเพื่อนเยียวยา
ยามผู้คนหลับไหล ยังมีหนึ่งเสียงคร่ำครวญจากหัวใจ
เหงายิ่งกว่าเหงา ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้
มีไหมแค่ใครสักคน หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ
ออกไปจากใจ ไกลไกลได้ยิ่งดี
เหงายิ่งกว่าเหงา ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้
มีไหมแค่ใครสักคน หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ
ยืนอยู่ลำพังหนาวจนใจแทบขาด
ได้แต่มองฟ้าเมื่อไรจะเช้า
