สิบเก้าปีผ่าน ยังอยู่ในม่านประเพณี
พอย่างยี่สิบไม่ครบดี ศีลธรรมอันดีต้องถูกทำลาย
ก็เพราะความรักมันทำให้เธอยากหักห้ามใจ
ปล่อยร่างกายให้เป็นไป ตามครรลองของธรรมชาติ
ความรักเธอนั้นไม่เคยแบ่งปันใจให้ใคร
พรหมจารีที่เสียไป ก็ยังมั่นใจเขาเพียงผู้เดียว
ใครห้ามใครเตือนเธอบอกว่าเธอไม่เกี่ยว
มีเขาเพียงผู้เดียวที่เธอทั้งรักทั้งหลงจริงใจ
แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเชิดชูเขาเหนือสิ่งใด
ให้ทั้งกายทั้งใจ ไม่เคยแบ่งไปให้ใครชิดใกล้
แต่เขาคนนั้นยังคงล่าฟันสาวสวยเรื่อยไป
หากเธอรู้คงตรอมใจ สิ่งที่เสียไปช่างดูไร้ค่า
แล้วถึงวันนี้มาถึงวันที่รถไฟชนกัน
เป็นภาพความจริงไม่ใช่ความฝัน
คู่ควงเขานั้นสาวเซ็กส์สดใส
มันถึงวันแล้วที่เธอและเขาต้องแยกกันไป
เหลือทิ้งเพียงภาพคาวความเศร้า
ที่ยังฝันใจเธอตลอดมา
แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเชิดชูเขาเหนือสิ่งใด
ให้ทั้งกายทั้งใจ ไม่เคยแบ่งไปให้ใครชิดใกล้
แต่เขาคนนั้นยังคงล่าฟันสาวสวยเรื่อยไป
หากเธอรู้คงตรอมใจ สิ่งที่เสียไปช่างดูไร้ค่า
เป็นอุฑาหรณ์เตือนสาวน้อยวัยสดใส
ของติดตัวจะให้ใคร ก็ลองชั่งใจให้ดีเสียก่อน
ให้วันเวลาเป็นตัวช่วยวัดใจ
พ่อแม่ยังคอยเธอกลับไป แขวนใบปริญญาที่ข้างบ้าน